که چون من خوف راز یار گویم

حقیقت بر سر بازار گویم

چو در هیلاج این اسرار گویم

همه در دید ذات یار گویم

ز وصلت جملگی اسرار گویم

همه با تو یقین ای یار گویم

فلکا بگو که تا کی گله‌های یار گویم

نبود شبی که آیم ز میان کار گویم

ز میان او مقامم کمر است و کوه و صحرا

بجهم از این میان و سخن و کنار گویم

ز فراق گلستانش چو در امتحان خارم

[...]

گر غصهٔ روزگار گویم

بس قصهٔ بی‌شمار گویم

یک عمر هزار سال باید

تا من یکی از هزار گویم

چشمم به زبان حال گوید

[...]

چو خراب عشق یارم همگی ز یار گویم

نه چو ز اهدم که هر دم ز بهشت و نار گویم

چو شعار عشقبازان همه رندیست و مستی

چه شود مدام اگر من ز می و خمار گویم

چو بچشم من دو عالم همه گلشنی است پرگل

[...]

دل من ز بیقراری چو سخن به یار گویم

نگذاردم که حال دل بیقرار گویم

شنود اگر غم من نه غمین نه شاد گردد

به کدام امیدواری غم خود به یار گویم

گرش این جفاست امسال، همان بیار گویم

سخنی که پاس یاری نگذاشت پار گویم

نشود دریغ یک دم تهی از رقیب بزمت

که غم نهانی خود، بتو آشکار گویم

ننشست روز وعده نفسی و، رفت عمدا

[...]