تو از باستان یادگار منی

به تخت کئی بر بهار منی

تو از آنجا که مردِ کارِ منی

به زناشویی اختیارِ منی

تا بدانم که تو غمخوار منی

کدخدای ملکت و کار منی

به حق آنکه دوستدار منی

در همه کار و بار یار منی

ایکه بر بالین طبیب جان بیمار منی

از تو بوی آشنا آید مگر یار منی

گر نگفتم با رقیبانی نگویی غافلم

غیرتم آید که گویم پیش اغیار منی

با حریفان هوسناکت هزاران مرحمت

[...]

ای که تا یار منی در پی آزار منی

کشم آزار ترا چون نکشم یار منی

سر ز سنگ ستم و تیغ جفایت نکشم

دلبر پر ستم و یار جفاکار منی

دل ز تیر تو تن از داغ تو ذوقی دارد

[...]

در کجائی شب و روز ای دل اگر یار منی

نیستی در بر من، بی‌خبر از کار منی

شادمان بودم و آسوده به خود می‌گفتم

گر نه‌ای در بر من، در بر دلدار منی

جا نگیری بر من نه به بر دلبر من

[...]

تو خود مایه ی افتخار منی

به هر دو سرا، اعتبار منی

تو از رفته گان یادگار منی

شکیب دل بی قرار منی

به هر جا که باشم تو یار منی

شب مرگ، شمع مزار منی

ور بگریزی تو دچار منی

روز دگر باز شکار منی