همه ساله پیروز بادی و شاد

سرت پر ز دانش دلت پر ز داد

ازان پس یکی داستان کرد یاد

سخنهای شایسته را در گشاد

همان زو و با نوذر و کیقباد

چه مایه بزرگان که داریم یاد

هم آن را به نیرنگ نتوان گشاد

مده رنج و گنج و درم را به باد

همان از منوچهر و از کیقباد

که مازندران را نکردند یاد

همیشه جهان بر تو فرخنده باد

مبادا که پند من آیدت یاد

تن رخش بسترد و زین برنهاد

ز یزدان نیکی دهش کرد یاد

گیا بر در و دشت تو سبز باد

مباد از تو هرگز دل یوز شاد

یکی طاس می بر کفش برنهاد

ز دادار نیکی دهش کرد یاد

بران مام کاو چون تو فرزند زاد

نشاید جز از آفرین کرد یاد

جهانجوی کرد از جهاندار یاد

سنان‌دار نیزه به دارنده داد

بزد گردن غم به شمشیر داد

نیامد همی بر دل از مرگ یاد

چو داماد یابی چو پور قباد

چنان دان که خورشید داد تو داد

به کاخ اندرون تخت زرین نهاد

نشست از بر تخت کاووس شاد

فرستاده برگشت مانند باد

سخنها به کاووس کی کرد یاد

بیاراست تخت و بگسترد داد

به شادی و خوردن دل اندر نهاد

شنیدند و بر دل گرفتند یاد

کس از بیم کاووس پاسخ نداد

زواره چو بلبل به کف برنهاد

هم از شاه کاووس کی کرد یاد

به زین اندر آمد به کردار باد

ز مردی بدل در نیامدش یاد

ز موبد برین گونه بر داشت یاد

که رستم یکی روز از بامداد