چونکه مالیده بدو گستاخ شد

کار مالیده بدو در واخ شد

چون که نالنده بدو گستاخ شد

تن درستی آمد و در واخ شد

چو بسیار گشت آب گستاخ شد

میان یکی مرز سوراخ شد

چو با حاجب شاه گستاخ شد

پرستندهٔ خسروی کاخ شد

چو با شاه فغفور گستاخ شد

به پیش اندر آمد سوی کاخ شد

هرآن کو نیارد بدان شاخ شد

بدو دیو وارونه گستاخ شد

بگشت از ره و بر در کاخ شد

چو با پیر فرزانه گستاخ شد

بعد از آن دیدم که که سه شاخ شد

چونک نور حق درو نفاخ شد

سر تیر با سینه گستاخ شد

ز نوک سنان سینه سوراخ شد

از خدنگش سینه بس سوراخ شد

روزنش سوی الهی کاخ شد