ملک بی‌تکیه را شناخته بود

تکیه بر ملک عشق ساخته بود

سیمتن وقت را شناخته بود

پیش از آن کار خویش ساخته بود

وان بت چنگزن که تاخته بود

کار او را چو چنگ ساخته بود

در تک و تاب زانکه تاخته بود

مغزش از تشنگی گداخته بود

یکی کنجی که خسرو ساخته بود

ز بهر هر دو تن پرداخته بود

دوش بر طرف چمن زمزمهٔ فاخته بود

قمری از پرده ی عشاق نوا ساخته بود

راستی سرو خرامان علم افراخته بود

بلبل دلشده آواز در انداخته بود

دل جز بغمش، بهر چه در ساخته بود

خود را ز حضور دور انداخته بود

عشقم بسر ار سایه نینداخته بود

عقلم ز برای هیچ در باخته بود

بهرمن تیغ کینه آخته بود

لیک نیکو مرا شناخته بود

کارها بهر شاه ساخته بود

خوب ارباب را شناخته بود