چو قیدافه را دید بر تخت عاج

ز یاقوت و پیروزه بر سرش تاج

نهادند یک خانه خوانهای ساج

همه پیکرش زر و کوکبش عاج

هم از جامه و پرده و تخت عاج

ز دیبای پرمایه و طوق و تاج

نخستین بفرمود پنجاه تاج

به گوهر بیاگنده ده تخت عاج

کنون سر ز دیبا برآور که تاج

همی جویدت یاره و تخت عاج

کزین مژده دادیم رسم خراج

که فرمان بد از شاه با فر و تاج

به بغداد بنشست بر تخت عاج

به سر برنهاد آن دلفروز تاج

چو نرسی نشست از بر تخت عاج

به سر بر نهاد آن سزاوار تاج

ز خاور چو خورشید بنمود تاج

گل زرد شد بر زمین رنگ ساج

بیاراستند از برش تخت عاج

برانوش بنشست بر سرش تاج

نجست از کسی باژ و ساو و خراج

همی رایگان داشت آن گاه و تاج

به تابوت زرین و در مهد ساج

سوی پارس شد آن خداوند تاج

نهادند بهرام را تخت عاج

به سر بر نهاده بهاگیر تاج

بیاریم شاهنشهی تخت عاج

برش در میان تنگ بنهیم تاج

شود تاج برگیرد از تخت عاج

به سر برنهد نامبردار تاج

ببستند بر پایهٔ تخت عاج

نهادند بر گوشهٔ عاج تاج

جهاندار بنشست بر تخت عاج

به سر بر نهاد آن دلفروز تاج

بدین تیرگی روز و بیم خراج

زمین گشته از برف چون کوه عاج

به روز چهارم چو بر تخت عاج

بسر بر نهاد آن پسندیده تاج

سه دختر بر او نشسته چو عاج

نهاده به سربر ز پیروزه تاج