گرم کردی ذات ذریات را

عاشقی آموختی ذرات را

چون بهانه دادی این شیدات را

ای بها نه شکّر لبهات را

گوش و هش دارید این اوقات را

در ربایید این چنین نفحات را

منتظر می‌باش آن میقات را

صدق دان الحاق ذریات را

دید عرش و کرسی و جنات را

تا درید او پردهٔ غفلات را

رفتم و دریافتم پیر خرابات را

باز نمودم بدو کلّ مهمّات را

گفت به من ای فلان وقت همی درگذشت

بیش عبادت مکن کعبه پرلات را

سینه نه پرداخته دیده نه بردوخته

[...]

برخیز ساقیا بده آب حیات را

چون روح کن به معجزه احیا موات را

در حقّ من به ناحق اگر طعنه یی زنند

من نشنوم ز مدّعیان ترّهات را

کو روح معجزی که گر از من کند قبول

[...]

چو مهمل گذارد مهمّات را

به غفلت کند فوت اوقات را

جسته چنار اشرف اوقات را

دست برآورده مناجات را

در ششدرست مهره اسیر جهات را

درهم نورد سلسله ممکنات را

بی نیش نیست نوشی اگر هست در جهان

در شیشه کرده اند حصاری نبات را

مطرب بجاست راه خرابات سر کند

[...]

ثناهاست پیر خرابات را

که شست از دلم لوث طامات را

برکشد داود چون نغمات را

سر مده این انکرالاصوات را

آتش عشقم بسوخت خرقه طامات را

سیل جنون در ربود رخت عبادات را

مسئله عشق نیست درخور شرح و بیان

به که به یکسو نهند لفظ و عبارات را

دامن خلوت ز دست کی دهد آن کو که یافت

[...]

حق برانگیزاند این ذرات را

تا تو دانی اقتدار ذات را

ارث ازواج و دگر زوجات را

باز ارث اخوه و اخوات را

آلت سمع است گوش اصوات را

لیک آلت نیست سمع ذات را

بین که گردانیم چون آیات را

تا مگر فهمند زآن اوقات را

داشت اجرا حکم کلیّات را

کز تغیّر دور بود اثبات را

عقل ور ناقص بود اثبات را

میتواند یافت کلیّات را

کن خبر آن محیی اموات را

ده قیام آن قائم بالذات را