فرود آرد از ابر پران عقاب

نتابد به تندی بر او آفتاب

بگیرم سر تخت افراسیاب

سر نیزه بگذارم از آفتاب

خبر شد به نزدیک افراسیاب

که افگند سهراب کشتی بر آب

ازو نامه بستد به کردار آب

برفت و نجست ایچ آرام و خواب

غمی بود ازین کار و دل پرشتاب

شده دور ازو خورد و آرام و خواب

سر تیرگی اندر آید به خواب

چو تیغ از میان برکشد آفتاب

به شبگیر چون بردمید آفتاب

سر جنگجویان برآمد ز خواب

برین کار بر نیست جای شتاب

که تنگی دل آرد خرد را به خواب

ز سودابه بوی می و مشک ناب

همی یافت کاووس بوی گلاب

ببارید سودابه از دیده آب

بدو گفت روشن ببین آفتاب

ز دیده فزون زان ببارید آب

که بردارد از رود نیل آفتاب

بدیشان چنین گفت کافراسیاب

ز باد و ز آتش ز خاک و ز آب

که دارد پی و تاب افراسیاب

مرا رفت باید چو کشتی بر آب

همی خواهد او جنگ افراسیاب

تو با او برو روی ازو برمتاب

هیونی به نزدیک افراسیاب

برافگند برسان کشتی برآب

مکن هیچ بر جنگ جستن شتاب

به جنگ تو آید خود افراسیاب

نپرد به کردار ایشان عقاب

یکی را سر اندر نیاید بخواب

برآشفت چون آتش افراسیاب

که چندش چه گویی ز آرام و خواب

به خواب و به آرامش آمد شتاب

بغلتید بر جامه افراسیاب

خروشی برآمد ز افراسیاب

بلرزید بر جای آرام و خواب