ز شبگیر تا تیره شد آفتاب

همی خون به جوی اندر آمد چو آب

ز یاقوت جامی پر از مشک ناب

ز پیروزه دیگر یکی پر گلاب

پلنگ از بر سنگ و ماهی در آب

هم اندر هوا ابر و پران عقاب

یکی کوه بودش سر اندر سحاب

برآوردهٔ ایزد از قعر آب

گران لشکری ساخت افراسیاب

برآمد سر از خورد و آرام و خواب

همی تاج او خواست افراسیاب

ز راه خرد سرش گشته شتاب

چو آگاهی آمد به افراسیاب

سرش پر ز کین گشت و دل پرشتاب

به جنگش بیاراست افراسیاب

به گردون همی خاک برزد ز آب

سر بخت گردان افراسیاب

بران رزم‌گاه اندر آمد بخواب

بفرمود پس تا به هنگام خواب

برفتند سوی نشیم عقاب

چو شد گرسنه تیز پران عقاب

سوی گوشت کردند هر یک شتاب

به نخچیرگاه رد افراسیاب

بپوشیم تابان رخ آفتاب

به نخچیرگاه رد افراسیاب

ز یک دست ریگ و ز یک دست آب

پس آگاهی آمد به افراسیاب

ازیشان شب تیره هنگام خواب

درفش جفاپیشه افراسیاب

همی تابد از گرد چون آفتاب

ز رستم بترسید افراسیاب

نکرد ایچ بر کینه جستن شتاب

ز پیران بپرسید افراسیاب

که این دشت رزم‌ست گر جای خواب

تهمتن برانگیخت رخش از شتاب

پس پشت جنگ آور افراسیاب

سزاوار او جای آرام و خواب

بیاراست و بنهاد مشک و گلاب

برهنه چو تیغ تو بیند عقاب

نیارد به نَخچیر کردن شتاب