عروس جهان گرچه هم خوابه است

که آخر تو را جای سردابه است

حرف با او اگرچه هم خوابه است

بی‌خبر همچو نقش گرمابه است

آن دلی کو مطلع مهتاب‌هاست

بهر عارف فتحت ابواب‌هاست

در عشق فتح باب دل از اضطراب هاست

انگشت موج عقده گشای حباب هاست

خلوت نشین دیدهٔ من تا شدی بناز

از پردهٔ خیال برویت نقاب هاست

شوی غافل ز کار همخوابه است

به گمانش که زن به گرمابه است