زان گفت آنک گفت کیحقّرا مکان بود

شبهت بدش که تو به مکان مکین دری

از بهر خلق ایزدت اندر مکان نمود

زیرا کی خلق را ز برون نیست قادری

هر جا که روی دو گاوکارند و خری

خواهی تو برو بمرو خواهی بهری

مه روی بتا دوش ببامت بودم

گفتی دزد است دزد نبد من بودم

تَقَشع غَیم الهجر عَن قمرِ الحُبّ

و اَشْرَقَ نُورُ الصُّبْحِ فِی ظُلمَةِ الْعَتبِ

و جاءَ نسیمُ الْاِعْتذارِ مُحَفّفاً

فَصادَفَهُ حسنُ الْقبُولِ مِنَ الْقَلْبِ

اشتربانرا سرد نباید گفتن

او را چو خوش است غریبی و شب رفتن

من گبر بدم کنون مسلمان گشتم

بد عهد بدم کنون بفرمان گشتم

مرغی بسر کوه نشست و برخاست

بنگر کی از آن کوه چه افزود و چه کاست

آنجا کی مرا باتو همی هست دیدار

آنجا روم و روی کنم در دیوار

آنرا کی کلاه سر بباید زد و برد

زانست که او بزرگ را دارد خرد

گر آنچ بگفتۀ بپایان نبری

گر شیر شوی ز دست ما جان نبری

بر فلک بر دو مرد پیشه‌ورند

ز آن یکی درزی و دگر جولاه

زشت باید دید و انگارید خوب

زهر باید خورد و انگارید قند

توسنی کردم ندانستم همی

کز کشیدن سخت‌تر گردد کمند

مردان جهان فصد کنند خون آید

تو فصد کنی عشق تو بیرون آید.

ساقی تو بده باده و مطرب تو بزن رود

تا می‌خورم امروز کی وقت طرب ماست

می هست و درم هست و بت لاله رخان هست

غم نیست و گر هست نصیب دل اعداست

گر خاک شدی خاک ترا خاک شدم

چون خاک ترا خاک شدم پاک شدم

مرد باید که جگر سوخته خندان بودا

نی همانا که چنین مرد فراوان بودا

تا با تو تویی ترا بدین حرف چه کار

کین آب حیوتست ز آدم بیزار

گر من بختن زیار وادارم دست

با ورد و نسا و طوس یار من بس

آراسته و مست به بازار آیی

ای دوست نترسی کی گرفتار آیی!

تعویذ گشت خوی بدآن خوب روی را

ورنه بچشم بد بخورندیش مردمان