هان ای معلم تا کی باکراه

محبوس تا شام در مکتب آن ماه

خور گشته یا رب طالع بمکتب

یا ماه نخشب میتابد از چاه

بوکاید آزاد آنسرو نوشاد

[...]

شمیم نافه میدهد نسیم جویبارها

گذشته آهوی ختن مگر ز کوهسارها

شنیده بوی فرودین مگر ز باد عنبرین

بلب گرفته ساتکین ز لاله جو کنارها

اگر نه نرگس چمن کشیده بادۀ کهن

[...]

گفتم رقم کنم بتو حال دل خراب

ترسم روم بخاک بدل حسرت جواب

چشمت چو تیر غمزه گشاد از کمان دهد

از زنده جان ستاند و بر مرده جان دهد

ندیدم در وطن روی نشاط آخر سفر کردم

بحمدالله دری جُستم چو خود را دربه‌در کردم

غبار کعبهٔ مقصود تا کحل‌البصر کردم

سراسر روی جانان بود بر هرسو نظر کردم

ز اکسیر غمی شد زرد رخسارم بحمدالله

[...]

هر شب از یاد خطت از جگر سوختگان

دود آه است که بر دور قمر می‌گذرد

چشم خونبارهٔ ما آینهٔ طلعت تست

تا بدانی که چه بر اهل نظر می‌گذرد

من همان روز که رفتار تو دیدم گفتم

[...]

زیبانگار من دل ما را که برده‌ای

دست کدام ترک ستمگر سپرد‌ه‌ای

گفتم که سخت سنگدلی تو به خنده گفت

تو سنگدل‌تری که به سختی نمرده‌ای

بیدلان جمله پشیمان که چرا داد دل از کف

من دلداده پشیمان که چرا دیر ببردی

عادت این است که شیران دل آهو بربایند

بتو آهو بچه نازم که دل از شیر ببردی

ایصبا نکهت آنزلف پریشان بمن آر

ببر از مجمع عشاق پریشانی را

آن تار زلف بر دل و آنشانه کردنت

ترسم که خون خلق بریزد بگردنت

حالی نداد روی ز درس ادب مرا

بر جرعه ریز ساقی آب طرب مرا

از بام اوفتاده مرا طاس می بیار

هل تا برند مست بر میر شب مرا

جان بر سر لبست و دل از خون لبالبست

[...]

در خواب به کف داشتم این طرهٔ پرتاب

ای کاش که بیدار نمی‌گشتم از این خواب

آن طرّهٔ مشکین تو با سنبل عطشان

وان لعل می‌ْآگین تو با غنچهٔ سیراب

از سنبل عطشان تو سیراب دل از خون

[...]

تا سر زلف تو در دست نسیم سحر است

راز سربستۀ ما در همه عالم سمر است

زاهد ار طعنه بعشاق زند معذور است

کار عاقل دگر و شیوۀ مجنون دگر است

دل که آزاد ز زنجیر بلا و محن است

تار زلف تو و را رشتۀ جانست و تن است

به سر زلف تو سوگند که پیمان تو من

نشکنم گرچه سر زلف تو پیمان‌شکن است

دل خریدار دو ابروی کجت شد آری

[...]

تعلیم او نکرد معلم حدیث عشق

ایکاشکی که من شدمی ترجمان دوست

همقطاران رفت ما ماندیم خاک کوی دوست

دیگران را کعبه مقصد بود ما را روی دوست

گفتم که جان به وصل دهم پیش روی دوست

تاری اگر به دست من افتد ز موی دوست

دلم از یاد هجر دوست خون است

ندانم حال مهجوران که چون است

مرا تنگست در دل منزل دوست

همی ترسم بتنگ آید دل دوست

گرچه در پای فکندی چو سرموی مرا

بدو عالم نفروشم سر موئی ز سرت

نقش وصل توام از ششدرغم ره نگشود

چکنم کار من دلشده وارون افتاد

ایکه تیر مژه بر سینه زدی نیر را

با حذر باش که بر کشور دل خون افتاد