عشقست نشان بی نشانی

از خود چو برون شوی بدانی

معشوق ز عاشق شکسته

واللّه که همی نیاز خواهد

کو هستی خویش را همیشه

درمسند عز و ناز خواهد

من پادشهی شوم به پیدا و نهان

گر حاصل من تو باشی ای جان جهان

چون دیده شوی مراو پس دیده شوی

بیننده تو باشی ای نکوروخود را

دردیدۀ من درآی تا خود بینی

کین دیدۀ من سرای دیدار تو نیست

برخاک درش فتاده می‌باش مقیم

گو هر دو جهان بسوز از آتش قهر

اَدعُوکَ غُلامی ظاهرِاً

وَاَکُونُ فی سِرّی غُلامَکَ

جان و دل و دیده‌ام ببازار غمت

واللّه که بحبۀ نیرزد ای جان

در عشق زدرد جان و از سوزش دل

از خوبیت ای نگار آگاه نیم

ابجد عشقت چو بیاموختم

پیرهن محنت و غم دوختم

کار غمت هم ز غمت ساختم

دام غمت هم ز غم اندوختم

حاصل عشقت سه سخن بیش نیست

[...]

بردار تعدد و تکثر

تا وحدت او پدید گردد

آن معنی قدسی که او را

مفتون جمال خویش کرده است

جان همه عاشقان عالم

از ضربت عشق ریش کرده است

اول از او بداین حکایت عشق

پس بگو عشق را بدایت نیست

رهبر راه عشق حضرت اوست

او علیمست که جز عنایت نیست

او بر سر قتل و من در او حیرانم

کان راندن تیغش چه نکو می‌راند

ملکست محبت تو و خلقیست منتظر

این کاردولتست کنون تا کرا رسد

من خود کیم که صافی وصلش طمع کنم

اینم نه بس که دردی دردت بمارسد

جان درین ره نعل کفش آمد بیندازش ز پای

کی توان با کفش پیش تخت سلطان آمدن

کشتگان خنجر تسلیم را

هر زمان از غیب جانی دیگرست

عقل کی داند که این رمز از کجاست

کین جماعت را زبانی دیگرست

تن درمیده بسوزش ای عاشق مست

چون با تو خطاب او ز آتش بودست

گفت خوبان چو پرده برگیرند

عاشقان پیششان چنین میرند

بار دگر پیر ما خرقه بزنار داد

زهد نود ساله را بردو بکفار داد

پیش بتی سجده کرد دین مجازی گذاشت

مصحف و سجاده را رفت و بخمار داد