کاروانی همی از ری به سوی دسکره شد

آب پیش آمد و مردم همه بر قنطره شد

از پدر چون از پدندر دشمنی بیند همی

مادر از کینه بر او مانند مادندر شود

ایا نیاز بمن ساز و مر مرا مگذار

که ناز کردن معشوق دلگداز بود

وان چاپلوس پسته گر خندان

کت هر زمان بلوس بپیراید

غلبه فروش خواجه که ما را گرفت باد

بنگر که داروش ز چه فرمود اوستاد

گفتا که پنجپایک و غوک و مکل بکوب

در خایه هل تو چنگ خشنسار بامداد

گر . . . ت از نخست چنان بادریسه بود

آن بادریسه خوش خوش چون دوک ریسه شد

به دستش ز خام گوزنان کمند

ببر در فکنده یکی شاکمند

کفش صندوق محنت و . . . زنش

هر دو گردند و هر دو ناهموار

هیچکس را گناه نیست درین

کو برد جمله را همی از کار

این یکی را بخنجه و خفتن

[...]

چنان باد در آرد بخویشتن

که میگوئی خوردست سوسمار

ترا گردن در بسته به بیوغ

و گرنه نروی راست با سپار

برون شدند سحرگه ز خانه مهمانانش

زهارها شده پر گوه و خایه‌ها شده غر

از گردن او جخش در آویخته گوئی

خیکیست پر از باد در آویخته از بار

قیاس . . . ش چگونه کنم بیا و بگوی

ایا گذشته بشعر از بیانی و بوالحر

اگر ندانی بندیش تا چگونه بود

که سبزه خورده بفاژد بهار گه اشتر

ازین هفت سر اژدر عمر خوار

بپرهیزد آن کو بود هوشیار

زان پیش که پیش آیدت آن روز پر از هول

بنشین و تن اندر ده و انگاره به پیش آر

تواضع کرد بسیار و مرا گفت

ز من مشکوه و بی آزار بگذر

چو باسک کند ماه من از خمار

قرار از مه نو نماید فرار

از آن لشکر گشن توفید دهر

بکام عدو نوش شد همچو زهر

به گرمی چو برق و به نرمی چو ابر

به پویه چو رنگ و به کینه چو ببر

خزاین تهی شد در آن زاج سور

درون‌ها پر آمد ز عیش و سرور