خواهی بفراق کوش و خواهی بوصال

من فارغم از هر دو، مرا عشق تو بس

دامنش چون بدست بگرفتم

دست او را درآستین دیدم

خواهم که چنان کنی بعشقم مشغول

کز عشق تو با تو هم نپردازم بیش

این همه رنگهای پر نیرنگ

خم وحدت کند همه یک رنگ

آن شد که بدیدار تو می‌بودم شاد

از عشق تو پروای توام نیست کنون

اشیا اگر صداست و گر صد هزار بیش

جمله یکی است،‌چون بحقیقت نظر کنی

در این ره گر بترک خود بگوئی

یقین گردد ترا کو تو، تو اوئی

ز یک یک ذره سوی دوست راه است

و یا در چشم تو عالم سیاه است

آن چشمه که خضر یافت زو آب حیات

در منزل تو است، لیکن انباشته‌ای

آزادی و عشق چون نمی‌آید راست

بنده شدم ونهادم ازیک سو خواست

تشریف دست سلطان چوگان بود ولیکن

بی‌گوی، درون میدان، چوگان چه کاردارد؟

نی حسن ترا شرف ز بازار من است؟

بت را چه زیان چو بت پرستش نبود؟

نی غلط گفتم که اینجاعاشق و معشوق اوست

گرچه ما از عشق او اندر جهان افسانه‌ایم

ما که‌ایم؟ ازما چه آید؟ تا نپنداری که ما

روی او را آینه،یا زلف او را شانه‌‌ایم

خلق را روی کی نماید او؟

در کدام آینه در آید او؟

زان قبل بود شاهد و مشهود

که بنزدیک خویش هیچ نبود

من کل معنیلطیف احتسیقدحاً

و کل ناطقة فیالکون تطربنی

مرا چو دل بخرابات می‌برد هر دم

بگرد اهل مناجات و زهد کیگردم؟

کی بود ما ز ما جدا مانده؟

من و تو رفته و خدا مانده

آنجا که بحر نامتناهی است موج زن

شاید که شبنمی بکند قصد آشنا

الحمدلله علیاننی

کضفدع ساکنة فیالیم

ان هیفاهت ملأت فاها

اوسکتت مائت من الغم

این چه رنگ است بدین زیبائی؟

چه لباس است بدین یکتائی؟