زان می‌ که چو آه عاشقان از تف

انگشت کند بر آب زورق را

پیش حصار حزم تو کان حصن دولت است

بحر محیط سنگ نیارد به خندقی

در جهان شاهدی و ما فارغ

در قدح جرعه ای و ما هشیار

خیز تا زاب روی بنشانیم

باد این خاک، توده غدار

ترک تازی کنیم و برشکنیم

[...]

رضا ندادی جز صبح در جهان نمام

رها نکردی جز مشک بر زمین غماز

جگرت گر ز آتش است کباب

تا زماهی نگر نجویی آب

خوب‌رویان زشت‌پیوندند

همه گریان‌کنان خوش خندند

کشتی مرا به دوستی و کس نکشته بود

زین زارتر کسی، را هرگز به دشمنی

زنحسش منزوی مانده دو صد دانا بیک منزل

ز دورش مقتدا گشته دوصد ابله بیک برزن

من غلام آن خط مشکین که گویی مورچه

پای مشک آلود بر برگ گل و نسرین نهاد

نگارخانه چین است و ناف آهو چین

درون چین دو زلف و برون چین قباش

یگانه عالمی شاها، چه گویم بیش ازین؟ زیرا

همان آبست اگر کوبی هزاران بار در هاون

برعکس شود هرچه به‌غایت برسید

شادی کن چون غم به‌نهایت برسید

تا کمر صحبت میان طلبد

کمر ملک بر میان تو باد

فخر الملوک وارث سلطان نامدار

بهرامشاه قبله شاهان نامور

شاهی کزوست دوده محمود را شرف

شاهی کزوست گوهر مسعود را خطر

اگر بنام کسی گفت بایدم شعری

بپیش طبع تو باشی همه بهانه من

زمانه ندارد زمن به پسر

نهانم چه دارد چو بد دختری؟

چنان دان که شاهی و پیغمبری

دو گوهر بود در یک انگشتری

مهتری گر به کام شیر در است

شو خطر کن ز کام شیر بجوی

یا بزرگی و عز و نعمت و جاه

یا چو مردانت مرگ رویاروی

چون پرند نیلگون بر روی پوشد مرغزار

پرنیان هفت رنگ اندر سر آرد کوهسار

خاک را چون ناف آهو مشک زاید بی قیاس

بید را چون پر طوطی برگ روید بی شمار

دوش وقت صبحدم بوی بهار آورد باد

[...]

با کاروان حله برفتم ز سیستان

با حلهٔ تنیده ز دل بافته ز جان