زان می‌ که چو آه عاشقان از تف

انگشت کند بر آب زورق را

می کش که غم‌ها می‌کشد، اندوه مردان وی کشد،

در راه رستم کی کشد جز رخش بار روستم‌؟

روز مبارک شد و مراد برآمد

باز چو اقبال روزگار درآمد

رضا ندادی جز صبح در جهان نمام

رها نکردی جز مشک بر زمین غماز

در جهان شاهدی و ما فارغ

در قدح جرعه ای و ما هشیار

خیز تا زاب روی بنشانیم

باد این خاک، توده غدار

ترک تازی کنیم و برشکنیم

[...]

جگرت گر ز آتش است کباب

تا زماهی نگر نجویی آب

خوب‌رویان زشت‌پیوندند

همه گریان‌کنان خوش خندند

کشتی مرا به دوستی و کس نکشته بود

زین زارتر کسی، را هرگز به دشمنی

زنحسش منزوی مانده دو صد دانا بیک منزل

ز دورش مقتدا گشته دوصد ابله بیک برزن

من غلام آن خط مشکین که گویی مورچه

پای مشک آلود بر برگ گل و نسرین نهاد

نگارخانه چین است و ناف آهو چین

درون چین دو زلف و برون چین قباش

برعکس شود هرچه به‌غایت برسید

شادی کن چون غم به‌نهایت برسید

یگانه عالمی شاها، چه گویم بیش ازین؟ زیرا

همان آبست اگر کوبی هزاران بار در هاون

تا کمر صحبت میان طلبد

کمر ملک بر میان تو باد

فخر الملوک وارث سلطان نامدار

بهرامشاه قبله شاهان نامور

شاهی کزوست دوده محمود را شرف

شاهی کزوست گوهر مسعود را خطر

اگر بنام کسی گفت بایدم شعری

بپیش طبع تو باشی همه بهانه من

زمانه ندارد زمن به پسر

نهانم چه دارد چو بد دختری؟

چنان دان که شاهی و پیغمبری

دو گوهر بود در یک انگشتری

مهتری گر به کام شیر در است

شو خطر کن ز کام شیر بجوی

یا بزرگی و عز و نعمت و جاه

یا چو مردانت مرگ رویاروی

با کاروان حله برفتم ز سیستان

با حلهٔ تنیده ز دل بافته ز جان