کفر و ایمان را هم اندر تیرگی هم در صفا

نیست دار الملک جز رخسار و زلف مصطفی

یا نفس قومی فلقد نام الوری

ان تفعلی خیرا فذو العرش یری‌

و انت یا عین اهجری طیب الکری

عند الصّباح یحمد القوم السّری‌

دین ز درویشان طلب زیرا که شاهان را مدام

رسم باشد گنجها در جای ویران داشتن

قد کان ذو القرنین عمّی مسلما

ملکا تدین له الملوک و تحشد

بلغ المشارق و المغارب ینبغی

اسباب امر من حکیم مرشد

فرأی مغیب الشّمس عند مآبها

[...]

چه باشد گر خوری یک سال تیمار

چو بینی دوست را یک روز دیدار

درین ره گرم رو می باش تا از روی نادانی

مگر نندیشیا هرگز که این ره را کران بینی‌

احسنت ظنّک بالایّام اذ حسنت

و لم تخف سوء ما یأتی به القدر

و سالمتک اللّیالی فاعتبرت بها

و عند صفو اللّیالی یحدث الکدر

ای گشته اسیر در بلای تو

آن کس که زند دم ولای تو

عشّاق جهان همه شده واله

در عالم عزّ و کبریای تو

بر قصه عاشقان خود بر زن

[...]

گر زهر دهی بنوش بردارم

بی رای خودم من از برای تو

جز جان و دل و جگر نمی‌بینم

در گردش چرخ آسیای تو

تنها خورد این دل غم و تنها کشدا

گردون نکشد آنچه دل ما کشدا

حیرت اندر حیرتست و تشنگی در تشنگی

گه گمان گردد یقین و گه یقین گردد گمان.

تکیه بر جان رهی کن که ترا باد فدا

چکنی تکیه بر آن گوشه دار افزبنا

«هارُونَ أَخِی» (۳۰) و آن هارون است برادر من.

«اشْدُدْ بِهِ أَزْرِی» (۳۱) پشت من و نیروی من باو سخت کن.

بهر کویی مرا تا کی دوانی

زهر زهری مرا تا کی چشانی‌

برود اندازی اوّل تو رهی را

پس آن گه بربر دشمن نشانی‌

و زان پس افکنی او را بغربت

[...]

انّ من لام فی بنی بنت حسّان

المّه و اعصه فی الخطوب.

من لم یکن للفراق اهلا

فکلّ اعضائه قلوب‌

من لم یکن للوصال اهلا

فکل احسانه ذنوب

و منه قیل للاسیر عان، و فی الحدیث: «انّما النساء عندکم عوان».

ملیک علی عرش السّماء مهیمن

و قال امیة بن ابی الصلت:

لعزّته تعنو الوجوه و تسجد.

گر من سخنی بگفتم اندر مستی

اشتر بقطار ما چرا دربستی.

چه داری مهر بی مهری کز و بی‌جان شد اسکندر

چه بازی عشق با یاری کزو بی‌ملک شد دارا.