بخت آنم کو که خواب آلوده برخیزی شبی

ناله ام بشناسی و گوشی به فریادم کنی

همتم بدرقه ی راه کن ای طایر قدس

که دراز است ره مقصد و من نو سفرم

تنم از ضعف چنان شد که اجل جست و نیافت

ناله هر چند نشان داد که در پیرهن است

از صفای می و لطافت جام

درهم آمیخت رنگ جام و مدام

همه جام است و نیست گوئی می

یا مدام است و نیست گوئی جام

نه از رحم است اگرتر ساخت جانان چشم فتان را

برای کشتن من آب داده تیغ مژگان را

هر چیز که هست، آن چنان می باید

ابروی تو گر راست بدی، کج بودی

بیا که در دل تنگ من از خزینه ی عشقت

امانتی است که روح الامین نبوده امینش

عاصی اندر خواب نام توبه نتواند شنید

گر بداند عشقبازیهای عفوش با گناه

ترا تاهست ناهموارئی در خود غنیمت دان

درشتیهای دور چرخ را کان هست سوهانش

هر کس پیش کلوخی سینه چاک

کاین کلوخ از حسن گشته جرعه ناک

باده درد آلودتان مجنون کند

صاف اگر باشد ندانم چون کند

بدی را بدی سهل باشد جزا

اگر مردی احسن الی من أساء

روان است پیوسته از شهر هستی

به ملک عدم از پی هم قوافل

نور می گیرند این استاره ها

جمله از خورشید و این دیوارها

به نان سازند مردم رام هر سگ را ولیکن تو

اگر خواهی که گردد رام نفس سگ مده نانش

از بخت بد است بی سرانجامی من

و از سستی طالع است ناکامی من

هر چند به حال خویشتن می نگرم

جمع آمده اسباب پریشانی من

فصاد به قصد آن که بردارد خون

[...]

آن چه پیش تو غیر از آن ره نیست

غایت فهم توست، الله نیست

گفتم همه ملک حسن سرمایه توست

خورشید فلک چو ذره در سایه ی توست

گفتا غلطی، زمانشان نتوان یافت

[...]

پیش تر از مرتبه ی عاقلی

غافلئی بود خوش آن غافلی

کسی که منزل او کوی یار خواهد بود،

به جز سفر به جهانش چه کار خواهد بود؟

های و هوئی کن در این بستان که برخواهد پرید

مرغ روح از شاخسار عمر تا هی میکنی

پیش عفوش قلت تقصیر ما تقصیر ماست

عفو بی اندازه می خواهد گناه بی حساب

شب دراز و دل جمع و پاسبان در خواب

چه سجده ها که بر آن خاک در توان کردن