رندان به فضایل مسپاسید مرا

بلکه ز رذایل بهراسید مرا

من خود دانم که بدتر از من کس نیست

از من بهتر نمی‌شناسید مرا

خیز ای حبشی‌موی و فرنگی‌آداب

کز گُرسَنِگی به روم چین خورده و تاب

یا تا خط بصره ریز در جام شراب

یا شامم ده که هست بغداد خراب

این مقبره کش آیت ظل اللهی است

انوار کرامتش زمه تا ماهی است

سبط علی و شهنشهش نام بلی

جز سبط علی که زیب شاهنشاهی است

جیحون که بهره میکده میخواری اوست

بی پردگیش امید ستاری اوست

گر زشت بود گناه بردن سوی حشر

پس مهمل صرف نام غفاری او است

بر خاوری از تیر وزحل چاکری است

مریخش بنده زهره اش مشتری است

بدراست بچرخ نثر ازان بی نقص است

شمس است به برج نظم از آن خاوری است

بی ذکر علی صومعه و دیری نیست

کس را پی درک ذات او سیری نیست

گوینده که از غیر علی چشم بپوش

هرجا نگرم علی بود غیری نیست

مفتی زمی مفت در انکار نبود

کی بود که اندر پی این کار نبود

گر هر چه حرام گشته مستی میداشت

در مدرسه یک آدم هشیار نبود

امروز ملک‌زادهٔ ضَرغام‌نبرد

اسبی دادم پلنگ‌وَش کوه‌نورد

از بس به هوا بردم و پایین آورد

از اسب گذشته کار مسهل هم کرد

لیمو ز لبت چو شکّرِ ناب شود

عنقا ز دمِ تیرِ تو در تاب شود

یک ذره ز مهر رخ چون کوکبِ تو

گر بر دل البرز خورد آب شود

حاجی که ز ساز عیش سوزی نخرد

تا مزرعه زری به روزی نخرد

صد ده دارد بیزد اندر همه عمر

کش هیچکسش گزی به گوزی نخرد

سیل ار سوی شه شد دلت از جا نرود

کز سیل جسارت به شه ما نرود

دریاست چو طبع شاه پس دلشده نیل

سوی که رود گر که به دریا نرود

شهزاده نادر آن وحید همه شهر

کز عاطفتش به از شکر گردد زهر

مقصود وی است اینکه حکیمان گویند

انسان تمام نادر است اندر دهر

خیاط پسر کز مژه کین ورزش

مقراض نهد در اهل بخیه طرزش

دیبای ولاش گز نکرده نبری

کاین پارچه سوزن نرود بر درزش

دِهْ سرخ‌مِیی کَز تُتُقِ اَنوارش

شرمنده شوند ثابت و سیّارش

تن آینه‌وَش چنان شود زو صافی

کز سینهٔ مرد بنگری اسرارش

آن شوخ که زد شرر به جان‌ها خشمش

زلفش دل خلق برد و داند پشمش

چشمی او راست تنگ و ...گشاد

ای کاش ...بود اثری از چشمش

شهزاده محمد ای شه شیر مصاف

کز صارم تو گاو زمین دزدد ناف

بامردیت این عجب بود کافتاده است

در وعده تو چون زن خصم تو خلاف

آن مرد شریف نام مردود کثیف

کز هستی او یافته امکان تخفیف

دیدم چو ...گفت

آسوده توان خفت در این جای شریف

ای فرق ترا تاج تفاخر به فرق

در بحر می از خماری‌ام ساز غرق

مپسند که امشب بر مستان غرور

ریزم عرق وجه پی وجه عرق

آنچای که چون خور دهد از جام شعاع

از قلب زدوده زنگ و از مغز صداع

همرنگ می است لیک می را باوی

فرقیست که در میان جلق است و جماع

زاهد چه پی کوثر و زمزم گردم

بگذار بجام باده جم گردم

داد آخرت آدم صفی بر دنیا

من پر که ترقی کنم آدم گردم