بهمه شهر بود ازو آذین

در بریشم چو کرم پیله زمین

مرد ملاح تیز اندک رو

راند بر باد کشتی اندر ژو

گنجشک از آنکه فزون دارد تاو(؟)

در کشیده به‌پشت ماهی و گاو

رخم از رنگ تست ریشیده

دلم از زلف تست پیچیده

هرچه واجب شود ز باد افراه

بکنید و جز این ندارم راه

گفت بر پرنیان ریشیده

طبل عطار شد پریشیده

منظر او بلند چون خوازه

هر یکی زو بزینت تازه

چون همی شد بخانه آماده

دید مردی براه استاده

با غلامان و آلت شکره

کرد کار شکار و کار سره

کار زرگر به زر شود بر راه

زر به زرگر سپار و کار بخواه

بندیان داشت بی زوار و پناه

برد با خویشتن بجمله براه

لاله از خون دیده آغشته

متحیر بماند و سرگشته

زان گشاید فقع که بگشادی

زان نمایذ ترا که بنمادی

هرچه یابی وزان فرومولی

نشمرند از تو آن ببشکولی

ساخت آنگه یکی بیوگانی

هم بر آئین و رسم یونانی

چون نیست شدی هست به بودی صنما

چون خاک شدی پاک شدی لاجرما

وای ای مردم داد ز عالم برخاست

جرم او کند و عذر مرا باید خواست

مرغی به سر کوه نشست و برخاست

[...]

به نام خداوند بالا و پست

که از هستی اش هست شد هر چه هست

فروزندهٔ شمسهٔ خاوری

برآرندهٔ طاق نیلوفری

معطر کن باد عنبر نسیم

[...]

دل پادشاهان شه خسروان

که رایش بلندست و بختش جوان

بزرگی کی سازد همی رای اوی

برافراز هفتم فلک پای اوی

همیشه چنین دولتش یار باد

[...]

سخن بهتر از نعمت و خواسته

سخن بهتر از گنج آراسته

سخن مر سخنگوی را مایه بس

سخن بر تن مرد پیرایه بس

ز دانا سخن بشنو و گوش کن

[...]

ربودند گلشاه دل خسته را

مر آن دل گسل سرو نورسته را

چو کردند از هر سویی جست و جوی

سوی خانهٔ ورقه دادند روی

بجستنش کردند دیری درنگ

[...]