ز راستی و بلندی که مر ترا بالاست

به وصفت اندر، معنی بلند گردد و راست

اگر چه تنها باشد همه جهان با اوست

و گرچه با او باشد همه جهان تنهاست

گناه دشمن پوشد چو تیره گشت بعفو

بچیرگی در عفو از شمایل حکماست

عجب مدار ز من گر مدیح او گویم

[...]

بمجلس اندر کان بت مرا شراب دهد

بمن نشاط و ببد خواه من عذاب دهد

یکی چنانکه خدایش همه عذاب دهد

یکی چنان که خدایش همه صواب دهد

گمان برم که بمن آفتاب خواهد داد

[...]

غلیواج از چه میشوم است ؟ از آنکه گوشت برباید

هما ایرا مبارک شد که قوتش استخوان باشد

مشکین شود چو باد بزلف تو بگذرد

عاشق شود کسیکه بروی تو بنگرد

بر غالیه بماند بر عارض تو باد

گاهش برو بمالد و گه باز بسترد

گر پشت یابد از رخ تو لاله بشکفد

[...]

بگرد ماه بر از غالیه حصار که کرد

بروی روز بر از تیره شب نگار که کرد

نبود یار بطبع و بجنس ظلمت و نور

بروی خوب تو این هر دو چیز یار که کرد

ترا که کرد بتا از بهار خانه برون

[...]

دلبر صنمی دارم شکر لب و مرمر بر

مرمر ز برش خیزد شکر ز لبش بارد

عنبر به خم زلفش عبهر به دل چشمش

خنجر سر مژگانش عرعر به قدش ماند

.......................................

[...]

ای دریغا کزین منور جای

زیر خاک مغاک باید شد

پاک ناکرده تن ز گرد گناه

پیش یزدان پاک باید شد

با چنین خاطری چو آتش و آب

[...]

گر چو شته دلت بیفشارند

قطره ای خون ازان برون ناید

گولی تو از قیاس که گر بر کشد کسی

یک کوزه آب ازو بزمان تیره گون شود

فغان زان پریچهر عیار یار

که با منش دائم به پیکار کار

دو زلف سیاهش بماند بدان

که دو زاغ دارد بمنقار قار

دهانی چو یک نار دانه دو نیم

[...]

حکایت کند نرگس اندر چمن

ز چشم دلارام روز خمار

ز مینا یکی شاخ دیدی لطیف

درم برگ آن شاخ و دینار بار

چو فیروزه بر آینۀ آبگیر

[...]

تو گفتی ز اسرار ایشان همی

فرستد بدو آفتاب اسکدار

تویی آن داور محکم که از دادش بنی آدم

بیارامیده در عالم چو مؤمن در حق شیذر

بگیر ای شاه آزادت ملک طبع و ملک زاده

ز دست دلبران باده در این هرمرد شهریور

بسوی خورابه رایت کشید

که بد خانه ای مستقر و مقر

همی بکشتی تا آدمی نماند شجاع

هی بدادی تا آدمی نماند فقیر

دل و دامن تنور کرد و غدیر

سرو و لاله کناغ کرد و زریر

بنام و کنیتت آراسته باد

ستایشگاه شعر و خطبه تا حشر

گرفت از ماه فروردین جهان فر

چو فردوس برین شد هفت کشور