داروی ملولی رخ و رخسارهٔ تو

وان نرگس مخمورهٔ خمارهٔ تو

چندان نمک است در تو دانی پی چیست

از بهر ستیزهٔ جگرخوارهٔ تو

در اصل یکی بُدَست جان من و تو

پیدای من و تو و نهان من و تو

خامی باشد که گویی آن من و تو

برخاست من و تو از میان من و تو

در چرخ نگنجد آنکه شد لاغر تو

جان چاکر آن کسی که شد چاکر تو

انگشت گزان درآمدم از در تو

انگشت زنان برون شدم از بر تو

در کوی خیال خود چه می‌پویی تو

وین دیده به خون دل چه می‌شویی تو

از فرق سرت تا به قدم حق دارد

ای بی‌خبر از خویش چه می‌جویی تو

درها همه بسته‌اند الا در تو

تا ره نبرد غریب الا بر تو

ای در کرم و عزت و نورافشانی

خورشید و مه و ستاره‌ها چاکر تو

دل در تو گمان بد برد دور از تو

این نیز ز ضعف خود برد دور از تو

تلخی بدهان هر دل صفرائی

خود بر تو شکر حسد برد دور از تو

رشک آیدم از شانه و سنگ ای دلجو

تا با تو چرا رود به گرمابه فرو

آن در سر زلف تو چرا آویزد

وین بر کف پای تو جرا مالدرو

زاندم که شنیده‌ام نوای غم تو

رقصان شده‌ام چو ذره‌های غم تو

ای روشنی هوای عشق تو عیان

بیرون ز هواست این هوای غم تو

سر رشتهٔ شادیست خیال خوش تو

سرمایهٔ گرمیست مها آتش تو

هرگاه که خوشدلی سر از ما بکشد

رامش کند آن زلف خوش سرکش تو

سوگند بدان روی تو و هستی تو

گر میدانم نه از تو این پستی تو

مستی و تهی دستیت آورد به من

من بندهٔ مستی و تهی دستی تو

صد داد همی رسد ز بیدادی تو

در وهم چگونه آورم شادی تو

از بندگی تو سرو آزادی یافت

گل جامهٔ خود درید ز آزادی تو

عشقست که کیمیای شرقست در او

ابریست که صد هزار برقست در او

در باطن من ز فر او دریائیست

کاین جملهٔ کاینات غرقست در او

عمرم یکبار زد کناری با تو

چون عمر گذشتنیست باری با تو

نی نی غلطم کی گذرد پیشهٔ عمر

آن عمر که یافت او گذاری با تو

فرزانهٔ عشق را تو دیوانه مگو

همخرقهٔ روح را بیگانه مگو

دریای محیط را تو پیمانه مگو

او داند نام خود تو افسانه مگو

گر جمله برفتند نگارا تو مرو

ای مونس و غمگسار ما را تو مرو

پرمیکن و می ده و همی خند چو قند

ای ساقی خوب عالم آرا تو مرو

گر عاشق عشق ما شدی، ای مه‌رو

بیرون شو ازین شش جهت تو بر تو

در رو تو درین عشق، اگر جویایی

در بحر دل آن چه باشی اندر لب جو

گر عاقل و عالمی به عشق ابله شو

ور ماه فلک توی چو خاک ره شو

با نیک و بد و پیر و جوان همره شو

فرزین و پیاده باش آنگه شه شو

گر هیچ ترا میل سوی ماست بگو

ورنه که رهی عاشق و تنهاست بگو

گر هیچ مرا در دل تو جاست بگو

گر هست بگو نیست بگو راست بگو

گفتم روزی که من به جانم با تو

دیگر نشدم بتا همانم با تو

لیکن دانم که هرچه بازم ببری

زان میبازم که تا بمانم با تو

گفتم که کجا بود مها خانهٔ تو

گفتا که دل خراب مستانهٔ تو

من خورشیدم درون ویرانه روم

ای مست، خراب باد کاشانهٔ تو