ای در دو جهان یگانه تعجیل مکن

در رفتن چون زمانه تعجیل مکن

مگریز سوی کرانه تعجیل مکن

از خانهٔ ما به خانه تعجیل مکن

ای دف تو بخوان ز دفتر مشتاقان

ای کف تو بزن بر رگ خون ایشان

ای نعرهٔ گویندهٔ جویندهٔ دل

ای از نمکان ببر مرام تا نه مکان

ای دل تو در این واقعه دمسازی کن

وی جان به موافقت سراندازی کن

ای صبر تو پای غم نداری بگریز

ای عقل تو کودکی برو بازی کن

ای دل چه شدی ز دست دستی میزن

دست از هوس عشوه‌پرستی میزن

گوئیکه چه ره زنم چو من دست زنم

چون نرگس مستش ره‌مستی میزن

ای دوست قبولم کن و جانم بستان

مستم کن و از هر دو جهانم بستان

با هرچه دلم قرار گیرد بی تو

آتش به من اندر زن و آنم بستان

ای رفته ز یاران تو به یک گوشه کران

فریاد تو از خوی بد و بار گران

گر شیر نری چه می‌گریزی ز نران

ور لاشه خری و سوی لاشه خران

ای روی تو باغ و چمن هر دو جهان

از جان تو زنده شد تن هر دو جهان

بشکستن تو شکستن هر دو جهان

ای ضعف تو ویران شدن هر دو جهان

ای روی تو کعبهٔ دل و قبلهٔ جان

چون شمع ز غم سوختم ای شعلهٔ جان

بردار حجاب و رخ به عاشق بنمای

تا چاک زند به دست خود خرقهٔ جان

ای زخم تو خوشتر از دوای دگران

امساک تو بهتر از عطای دگران

ای جور تو بهتر از وفای دگران

دشنام تو بهتر از ثنای دگران

ای زخم زننده بر رباب دل من

بشنو تو از ناله جواب دل من

در هر ویران دفینه گنج دگر است

عشق است دفینه در خراب دل من

ای سنگ ز سودای لبت آبستان

از سنگ برون کشی تو مکر و دستان

آنجام چو جانیکه بدان کف داری

از بهر خدا از کف مستان مستان

ای شاه تو مات گشته را مات مکن

افتادهٔ توست جز مراعات مکن

گر غرقهٔ جرم است مجازات مکن

از بهر خدا قصد مکافات مکن

ای عادت تو خشم و جفا ورزیدن

وز چشم تو شاید این سخن پرسیدن

زینگونه که ابروی تو با چشم خوش است

او را ز چه رو نمیتواند دیدن

ای عادت عشق عین ایمان خوردن

نی غصهٔ نان و غصهٔ جان خوردن

آن مائده چون زر و زو شب بیرونست

روزه چه بود صلای پنهان خوردن

ای عاشق گفتار و تفاصیل سخن

ای گر ز سخنوران قهارهٔ کن

روزیت چو نیست علم نونو هله ور

ای کهنه فروش در سخنهای کهن

ای عالم دل از تو شده قابل جان

حل کرده صفات ذات تو مشکل جان

عقل و دل و فهم از تو شده حاصل جان

جان جانی و عقل جان و دل جان

ای عشق تو در جان کسی و آن کس من

ای درد تو درمان کسی و آن کس من

گوئی بینم لب ترا چون لب خویش

مجروح به دندان کسی و آن کس من

ای کرده ز گل دستک من پایک من

بنهاده چراغ عقل من را یک من

نالان به تو این جای شکر خایک من

اندر بر خویش کن مها جا یک من

ای گرسنهٔ وصل تو سیران جهان

لرزان ز فراق تو دلیران جهان

با چشم تو آهوان چه دارند به دست

ای زلف تو پای‌بند شیران جهان

ای لعل لبت معدن شکر چیدن

وز چشم تو نور نامصور دیدن

مه گردانست و برک که گردانست

فرقست بسی میان هر گردیدن