سودای توام در جنون می‌زد دوش

دریای دو چشم موج خون می‌زد دوش

تا نیم شبی خیل خیالت برسید

ورنی جانم خیمه برون می‌زد دوش

سوگند بدان دل که شده است او پستش

سوگند بدان جان که شده است او مستش

سوگند بدان دم که مرا میدیدند

پیمانه به دستی و به دستی دستش

شب چیست برای ما زمان نالش

وان را که نه عاشق است او را مالش

وان عاشق ناقصی که نوکار بود

گوشش نشود گرم به شب بی‌بالش

کاری کردم نگه نکردم پس و پیش

آنرا که چنان کند چنین آید پیش

آندم که قضا کار کند ای درویش

در خانه گریزد خرد دوراندیش

گر می‌کشدم غم تو هر دم مکش

هل تا بکشندم همه عالم تو مکش

آنرا که خود انداخته‌ای پای مزن

وانرا که تو زنده کرده‌ای هم تو مکش

گر ناله کنم گوید یعقوب مباش

ور صبر کنم گوید ایوب مباش

اشکسته بخواهدم و چون سر بکشم

بر سر زندم که سر مکش چوب مباش

گفتم چشمم گفت که جیحون کنمش

گفتم که دلم گفت که پر خون کنمش

گفتم که تنم گفت در این روزی چند

رسوا کنم وز شهر بیرون کنمش

امروز سماعست و سماعست و سماع

نورست شعاعست و شعاعست و شعاع

این عشق مطاعست و مطاعست و مطاع

از عقل وداعست و وداعست و وداع

عشقست زهر چه آن نشاید مانع

گر عشق نبودی، ننمودی صانع

دانی که حروف عشق را معنی چیست

عین عابد و شین شاکر و قافست قانع

عاشق گردد بگرد اطلال و ربوع

زاهد گردد بگرد تسبیح و رکوع

بر نان تند این و آن دیگر بر لب آب

کانرا عطش آمده است و این را غم جوع

مهمان توایم ما و مهمان سماع

ای جان معاشران و سلطان سماع

هم بحر حلاوتی و هم کان سماع

آراسته باد از تو میدان سماع

هر روز بیاید آن سپهدار سماع

چون باد صبا بسوی گلزار سماع

هم طوطی و عندلیب در کار سماع

هم گردد هر درخت پربار سماع

ای بندهٔ سردی به زمستان چون زاغ

محروم ز بلبل و گلستان ز باغ

دریاب که این دم اگرت فوت شود

بسیار طلب کنی به صد چشم و چراغ

بلبل آمد به باغ و رستیم ز زاغ

آئیم به باغ با تو ای چشم و چراغ

چون سوسن و گل ز خویش بیرون آئیم

چون آب روان رویم از باغ به باغ

گر با دیگری مجلس میسازم و لاغ

ننهم به خدا ز مهر کس بر دل داغ

لیکن چو فرو شود کسی را خورشید

در پیش نهد بجای خورشید چراغ

گفتی مگری چو ابر در فرقت باغ

من آن توام بخسب ایمن به فراغ

ترسم که چراغ زیر طشتی بنهی

وانگاه بجویمش به صد چشم و چراغ

گویند که عشق بانگ و نامست دروغ

گویند امید عشق خامست دروغ

کیوان سعادت بر ما در جانست

گویند فراز هفت بامست دروغ

گویند که یار را وفا نیست دروغ

گویند پس از هجر لقا نیست دروغ

گویند شراب جانفزا نیست دروغ

گویند که این به پای ما نیست دروغ

از دل سوی دلدار شکافست شکاف

وانکس که نداند این معافست معاف

هر روز در این حلقه مصافست مصاف

می‌پنداری که این گزافست گزاف

امروز طوافست طوافست طواف

دیوانه معافست معافست معاف

نی جنگ و مصافست و مصافست مصاف

وصل است و زفافست زفافست زفاف