در باغ من ار سرو و اگر گلزار است

عکس قد و رخسارهٔ آن دلدار است

بالله به نامی که ترا اقرار است

امروز مرا اگر رگی هشیار است

در بتکده تا خیال معشوقهٔ ما است

رفتن به طواف کعبه در عین خطا است

گر کعبه از او بوی ندارد کنش است

با بوی وصال او کنش کعبهٔ ما است

در خواب مهی دوش روانم دیده است

با روی و لبی که روشنایی دیده است

یا بر گل ترکان شکر جوشیده است

یا بر شکرستان گل تر روئیده است

در دایرهٔ وجود موجود علیست

اندر دو جهان مقصد و مقصود علیست

گر خانهٔ اعتقاد ویران نشدی

من فاش بگفتمی که معبود علیست

در دیدهٔ صورت ار ترا دامی هست

زان دم بگذر اگر ترا گامی هست

در هجده هزار عالَم آنرا که دلیست

داند که نه جنبش و نه آرامی هست

در راه طلب عاقل و دیوانه یکیست

در شیوهٔ عشق خویش و بیگانه یکیست

آن را که شراب وصل جانان دادند

در مذهب او کعبه و بتخانه یکیست

در صورت تست آنچه معنا همه اوست

در معنی تست آنچه دعوا همه اوست

در کَون و فساد چون عجب بنهادند

نوری که صلاح دین و دنیا همه اوست

در ظاهر و باطن آنچه خیر است و شر است

از حکم حقست و از قضا و قدر است

من جهد همی کنم قضا می‌گوید

بیرون ز کفایت تو کار دگر است

در عشق اگر چه که قدم بر قدم است

آنست قدم که آن قدم از قدم است

در خانهٔ نیست هست بینی بسیار

می‌مال دو چشم را که اکثر عدم است

در عشق تو هر حیله که کردم هیچست

هر خون جگر که بی‌تو خوردم هیچست

از درد تو هیچ روی درمانم نیست

درمان که کند مرا که دردم هیچست

در عشق که جز می بقا خوردن نیست

جز جان دادن دلیل جانبردن نیست

گفتم که ترا شناسم آنگه میرم

گفتا که شناسای مرا مردن نیست

در عهد و وفا چنانکه دلدار منست

خون باریدن بروز و شب کار منست

او یار دگر کرده و فارغ شسته

من شسته چو ابلهان که او یار منست

در کوی غم تو صبر بی‌فرمانست

در دیده ز اشک تو بر او حرمانست

دل راز تو دردهای بی‌درمانست

با این همه راضیم سخن در جانست

در مجلس عشّاق قراری دگر است

وین بادهٔ عشق را خماری دگر است

آن علم که در مدرسه حاصل کردند

کار دگر است و عشق کاری دگر است

در مرگ، حیاتِ اهل داد و دین است

وز مرگ، روانِ پاک را تمکین است

آن مرگ لقاست، نی جفا و کین است

نامرده همی میرد و مرگش این است

در من غمِ شب، کور چرا پیچیده است؟

کور است مگر؟ وَ یا که کورم دیده است؟

من بر فلکم، در آب و گل عکس منست

از آب کسی ستاره کی دزدیده است؟

در نِه قدم ار چه راه بی‌پایانست

کز دور نظاره، کارِ نامردانست

این راه ز زندگیِّ دل حاصل کن

کاین زندگیِ تن، صفتِ حیوانست

در نِه قدمی که چشمهٔ حیوانست

میگرد چو چرخ تا مهت گردانست

جانیست ترا بگرد حضرت گردان

این جان، گردان ز گردشِ آن جانست

در وصل، جمالش گلِ خندانِ منست

در هجر، خیالش دل و ایمانِ منست

دل با من و من با دل ازو در جنگیم

هریک گوئیم که آن صنم آنِ منست

درویشی و عاشقی به هم سلطانیست

گنجست غمِ عشق ولی پنهانیست

ویران کردم بدست خود خانهٔ دل

چون دانستم که گنج در ویرانیست