از بس که دو دیده در خیالت دارم

در هر چه نگه کنم ترا پندارم

فرد باشی چو جفت گردی تو

همه باشی چو هیچ گردی تو

تا ترک مراد خود نگیرد صد بار

یک بار مراد در کنارش ناید

از تو بتو گر نگریزم چه کنم

پیش که روم، قصه بدست که دهم؟

خواهی بفراق کوش و خواهی بوصال

من فارغم از هر دو، مرا عشق تو بس

هجری که بود مراد محبوب

از وصل هزار بار خوشتر

دامنش چون بدست بگرفتم

دست او را درآستین دیدم

آن شد که بدیدار تو می‌بودم شاد

از عشق تو پروای توام نیست کنون

خواهم که چنان کنی بعشقم مشغول

کز عشق تو با تو هم نپردازم بیش

این همه رنگهای پر نیرنگ

خم وحدت کند همه یک رنگ

اشیا اگر صداست و گر صد هزار بیش

جمله یکی است،‌چون بحقیقت نظر کنی

آن چشمه که خضر یافت زو آب حیات

در منزل تو است، لیکن انباشته‌ای

ای دوست ترا بهر مکان می‌جستم

هر دم خبرت از این و آن می‌جستم

دیدم بتو خویش را، تو خود من بودی

خجلت زده‌ام کز تو نشان می‌جستم

ز یک یک ذره سوی دوست راه است

و یا در چشم تو عالم سیاه است

در این ره گر بترک خود بگوئی

یقین گردد ترا کو تو، تو اوئی

نی غلط گفتم که اینجاعاشق و معشوق اوست

گرچه ما از عشق او اندر جهان افسانه‌ایم

ما که‌ایم؟ ازما چه آید؟ تا نپنداری که ما

روی او را آینه،یا زلف او را شانه‌‌ایم

نی حسن ترا شرف ز بازار من است؟

بت را چه زیان چو بت پرستش نبود؟

آزادی و عشق چون نمی‌آید راست

بنده شدم ونهادم ازیک سو خواست

تشریف دست سلطان چوگان بود ولیکن

بی‌گوی، درون میدان، چوگان چه کاردارد؟

روزت بستودم و نمی‌دانستم

شب با تو غنودم و نمی‌دانستم

ظن برده بدم بمن که من می‌بودم

من جمله تو بودم ونمی‌دانستم