تا کرد بروی تو نظر مردم چشم

عیشی دارد بس خوش وتر مردم چشم

هر شب ز غمت هزار میخیّ مژه

برخود بدرد تا بسحر مردم چشم

من دوش گشاده داشتم روزن چشم

بستم ز گهر سلسله بر گردن چشم

تا روز بنوک مژّه از بی خوابی

بر جیب سپهر دوختم دامن چشم

ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم

وز موج سرشک بر سر آورده دو چشم

من کرده دو چشم چار در آرزویت

تو از پی دیدنم یکی کرده دو چشم

ای من ز تواندوخته صد خرمن غم

بر راه تو دل نشسته بر روزن غم

بی من تو کشان دامن شادی در پای

من بی تو کشیده پای در دامن غم

از بس که جفا کند بت دلگسلم

از کردۀ دوست پیش دشمن خجلم

وین اشک که بر چشم خودش کردم جای

او نیز چو یار رفت در خون دلم

از وصل سمنبران چنان شد حالم

کز ناز بسان گل نو می بالم

چون غنچه دلم ز روی نیکو بگرفت

آنم که چو چنگ از خوشی می نالم

در عشق تو گرچه شهره ام در عالم

زان روی که تا نهفته ماند حالم

مانند گل دو رنگ بر چهرۀ زرد

گلگونه یی از خون جگر می مالم

گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم

سرو ار چه کشد ز لطف تیمار دلم

جز روی تو در وجه دلم می نشود

جز قدّتو راست نیست بر کار دلم

گفتی که بمه نگه کن انگار منم

روی توام آرزوست، مه را چکنم؟

مه چون تو کجا بود که در هر ماهی

یک شب چو رخت باشد و باقی چو تنم؟

در گوش تو گر جای نگیرد سخنم

ور غم نخوری بحالم ، ای سر و بنم

تا مردم اگر بزخم تیر سحری

مشکین زرۀ تو حلقه حلقه نکنم

در موج سرشک و عرق تب جانم

غرقه شده بد دوش همه شب جانم

تا صبح دمی بدست گیری خیال

آمد بهزار حیله بر لب جانم

با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم

هم عاقبت از پای درآمد جانم

پروانۀ وصلی ار بخواهی فرمود

بشتاب که از حلق برامد جانم

گم گشت دل از برم، یقین می دانم

جز در بر تو نیست، چنین می دانم

خاک در تو بموی رو می روبم

دل جویی را چاره همین می دانم

با روی تو شمع را کجا بنشانم؟

با قامت تو سرو چرا بنشانم؟

برخیز ورخ و قامت خویشم بنمای

تا من گل و سرو و شمع را بنشانم

تا سوز تو از میان جان بنشانم

بنشینم و شمع در میان بنشانم

زان سرو سهی ببوستان بنشانم

تا آرزوی قدت بدان بنشانم

هر سرو که من ببوستان بنشانم

بر یاد قد سرو روان بنشانم

با سرو به آرزوی آن بنشینم

تا آرزوی قدت بدان بنشانم

تا سوز تو از میان جان بنشانم

بنشینم و شمعی بمیان بنشانم

چون آرزوی قدّ توام برخیزد

سروی بمیان بوستان بنشانم

آن زلف خمیده را اگر راست کنم

زو کار دل خسته مگر راست کنم

ب سنگ دل و چیره زبانست و لیک

روزی چو ترا زویش بزر راست کنم

از بهر دمی که با تو بر کار کنم

چون نای همیشه نالۀ زار کنم

یک لحظه گر از کنار تو دور افتم

چون چنگ تو روی سوی دیوار کنم

گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم

با خود دل خلقی بغم انباز کنم

خون در دل من فسرده بینی ده تو

چون غنچه اگر من سر دل باز کنم