هر جا که سری است پر زسودای شماست

هر جا که دلی است پر تمنای شماست

آنجا که جهان عالم آرای شماست

اندر دل جان و جان و دل جای شماست

گر جور کنی از تو فغان نتوان کرد

ور لطف کنی تکیه بر آن نتوان کرد

در حوصلهٔ قلم نگنجد رازم

آتش به میان نی نهان نتوان کرد

زین گونه که طبع سرکش دلبر ماست

اومید وصال تو نه اندر خور ماست

درد دل ما هست امیدی نه کاه

سودای محال است که اندر سرِماست

چندانک منم هزار چندان غم تست

بر جان من شیفته زین سان غم تست

هر کس به جهان زندگی از جان دارد

اِلّا من بی دل که مرا جان غم تست

بی آنک شود زما گناهی پیدا

هر روز کنندمان به نوعی رسوا

رفتیم و گذاشتیم او را به شما

تا باز بهانه تان نباشد بر ما

تا کی سخن حال مشوّش گویم

تا چند حدیث یار سرکش گویم

زآن پیش که شب حدیث شب خوش گوید

آن به که به اتفاق شب خوش گویم

تا یوسف دل را نکنی از بن چاه

یعقوب خرد ضریر باشد در راه

خواهی که عزیز مصر باشی در جاه

از عشق کمر ببند وز صدق کلاه

تو چیز طلب کت بستاند زهمه

یا همتت آستین فشاند زهمه

کار آنجا سازد آنک اسباب جهان

چیزی است که مُرد ریگ ماند زهمه

دل بر طرب و عیش نهادن بهتر

از جان گره غمان گشادن بهتر

از دست چو هر چه هست خواهد رفتن

آخر نه به دست خویش دادن بهتر

هر چند که عقل داری و دیده و هوش

ایمن مشو و به دیگران پرده بپوش

آنجا که قضا بر تو کمین بگشاید

نه دیده به کار آید آنجا و نه گوش

آن کس که گل وجود آدم بکند

شاید که از آن هزار یک دم بکند

وآن کس که زهست نیست عالم بکند

از کرد به یک شب عربی هم بکند

گر بر سر بحر علم بینا گردی

ور زانک نظیر ابن سینا گردی

تا گرد مراد خویشتن می گردی

می دان به یقین که دیر بینا گردی

نقش تو دَرون دیده بنگاشته به

وین دیده به دیدار تو واداشته به

گر عین خیال تو نیاید در چشم

گر چشمهٔ زمزم است انباشته به

خیزیم و ره قافلهٔ غم بزنیم

پا بر سر ملک هر دو عالم بزنیم

خار منی و تویی زره برگیریم

تا بی من و تو من و تو یک دم بزنیم

خواهی که رسی به کام برگیر دو گام

یک گام زکونین و دگر گام زکام

اندر ره حق خواجه کم آید زغلام

یک بندهٔ پخته به که صد خواجهٔ خام

در پای غمش چو سر بیندازی هان

یا با غم او هیچ نیاغازی هان

آنجا که سری جز به سری نفروشند

ای مشتریان صلای سربازی هان

تا حد طلبی به وصل بی حد نرسی

توحید نورزیده به «اوحد» نرسی

شاید که تمنّای رسیدن داری

لکن به تمنّای مجرّد نرسی

«اوحد» تو به جای غصّه ای صد می کش

چون نیک نمی شود تو هر بد می کش

بر خاک درش چو سر بدادی بر باد

بر گردن خود بار سر خود می کش

در دست زمانه سخت مظلومم من

ورنه چه سزای خطّهٔ رومم من

با صد هنرم هزار غم باید خورد

یا رب که چه محروم و چه محرومم من

«اوحد» در دل می زنی آخر دل کو

عمری است که راه می روی منزل کو

تا چند زلاف خلوت و خلوتیان

هفتاد و دو چلّه داشتی حاصل کو