اسرار خرابات کسانی دانند

خود را زوجود خویش بیرون دانند

بر صدر خرابات نشیند هشیار

پر کرده شراب وصل می گردانند

ماییم که آیت صواب از ما شد

ما غرقه در آتشیم و آب از ما شد

از بهر تفرّجی به میخانه شدیم

صد کوی خرابات خراب از ما شد

هان ای ساقی درافکن آن باده به جام

باشد که شوم پخته از آن بادهٔ خام

سرمست به کام دل بپویم دو سه گام

تا کی غم نام و ننگ و مه ننگ و مه نام

هر خسته که در مصطبه مسکن دارد

دودی زمن سوخته خرمن دارد

هر جا که سیه گلیم و آواره دلی است

شاگرد من است و خرقه از من دارد

زین سان که منم گر تو تویی آخر کار

ما را بَدَل سجاده باشد زنّار

در پای خودم فتاده بینی یکبار

از دست قدح فتاده ور سر دستار

روزی بینی مرا و رندی سه چهار

سجّاده گرو کرده به پیش خمّار

مستک شده و نعره زنان در بازار

کای مدّعیان صلای عشق «اوحد» وار

ای ساقی از آن بادهٔ دوشینه بیار

کاندر سر من هست از آن باده خمار

مستی چو مرا زخویشتن برهاند

آن به که من البته نباشم هشیار

ای ساقی از آن راح خوش روح افراز

کاو شیشه به بوی او کند جان پرواز

بی‌خویشتنم بکن که بیگانه چنانک

جام از می و می ز جام نشناسم باز

ای کرده مرا عشق تو در عالم فاش

افکنده مرا تو در میان اوباش

شهری خبر است که زاهدی شد قلّاش

چون پرده دریده شد کنون ما را باش

گر نام نباشد به جهان ننگ اینک

ور صلح نباشد به جهان جنگ اینک

ساقی می لعل و ارغوان رنگ اینک

ای هرکه نمی‌خورد سر و سنگ اینک

سلطان خودم خدمت سلطان نکنم

وز بهر دو نان خدمت دونان نکنم

نفس سگ من بِدَست و من سگبانم

از بهر سگی خدمت سگبان نکنم

گر عاقلی آن بکن که یزدان فرمود

وآن چیز که خیر تست او آن فرمود

سبحان چو تو را حساب خواهد کردن

شاید گفتن تو را که سلطان فرمود

در خدمت مخلوق امانی نبود

جز دردسر و کندن جانی نبود

مخلوق پرست جز گدایی نبود

آزادی به و گرچه نانی نبود

چون نیستم از امیر جز دردسری

خواهی پدر امیر و خواهی پسری

چون می نرسد دور به صاحب هنری

خواهی تو وزیر باش و خواهی دگری

بگسل دل خود را تو زپیوند امیر

بیزار شو از امیر وز غیر امیر

زان پیش که میرت بنهد پا در بند

در بند خدا باش نه در بند امیر

تا بتوانی ضد خداوندی گیر

با صبر بکوش و کنج خرسندی گیر

خواهی که همیشه نیک باشد کارت

از بد ببُر و به نیک پیوندی گیر

در دست مگیر سخت مال دگران

کاین مال تو هست پایمال دگران

امروز بخور، ببخش، فردا چو روی

حال تو چنان شود که حال دگران

تا در پی این فزون و آن کم باشی

حاصل همه آن بود که با غم باشی

بیهوده چه در غصّهٔ عالم باشی

می کوش که تا چگونه خرّم باشی

چندانک تو را به خود بود دسترسی

مگذار که آزرده شود از تو کسی

بر مال و بقا تکیه مکن زیرا هست

آن جمله منالی به مثل و این نفسی

بر نفس خودت نئی به کلّی ظالم

آن کن که دلی از تو بماند سالم

پهلوی تو باید که پر از علم بود

در پهلوی تو چه سود دارد ظالم