گفتم که یکی روز بپرسم خبرش

تابوک برون رود تکبّر زسرش

چون گشت کرشمه هر زمان افزونش

اکنون من و زاری و شفیعان درش

از مهر تو بر پای دلم قَید شدَه

مپسند مرا اسیر هر کید شده

دریابم از آن پیش که چون دریابی

دامی بینی دریده و صَید شده

جان گرچه که نیست حضرتت را درخورد

دام کرمت شیفتگان را پرورد

حال من و تو قصّهٔ آن مورچه ای ست

کاو پای ملخ نزد سلیمان آورد

ثابت قدمان راه صحبت پیوست

از دوست نشویند به هر گردی دست

از خطّهٔ آب و خاک یک شخص نخاست

تا بر رخ او گرد خطایی ننشست

در خون جگر اگر در آغشته منم

از کس بنرنجم چو سررشته منم

از من بحلی گرچه ستمکاره توی

وز تو خجلم گرچه به غم کشته منم

آن را که دل از راهِ صفا پر نور است

از طبع و هوا و خشم و خشیت دور است

وَر از سبکی کند کسی بی ادبی

او نیز در آن بی ادبی معذور است

ای دوست من از هیچ مشوّش گردم

وز نیمهٔ نیم ذرّه دلخوش گردم

از آب لطیف تر مزاجی دارم

دریاب مرا وگرنه آتش گردم

اجداد من از صدور ایران بودند

تقدیر که هر یکی سلیمان بودند

باید که به نفس خود کسی باشم من

ما را چه از آن فخر که ایشان بودند

بدخواه کسی به مقصد خود نرسد

یک ظن نبرد تا به خودش صد نرسد

من نیک تو خواهم و تو بدخواه منی

تو نیک نبینی و مرا بد نرسد

تا تو دل را زکبر و زشهوت و آز

وز حقد و حسد بجملگی نکنی باز

بویی ز وصال او نیابی هرگز

خواهی تو به روزه باش و خواهی به نماز

گر کعبه کنی خراب از بدخویی

وز آب جفا نقش شریعت شویی

باشد به از آن که همنشین خود را

در پیش ستایی وز پس بدگویی

این جلوه گری به خلق راهی دگر است

بنمودن خویش پایگاهی دگر است

مقصود تو از گوشه کلاهی دگر است

از ره دوری که راه راهی دگر است

آن را که هوای نفس او معبود است

با خلق تو بودنش همه مقصود است

من بندهٔ آن کسم که در چهرهٔ خود

آن رنگ نماید که در او موجود است

مردم همه از زرق و فسون محرومند

وز جان و دل بوقلمون محرومند

اندیشهٔ تو جان و جهانی ارزد

سبحان الله که خلق چون محرومند

رازت همه دارای فلک می داند

کز موی به موی و رگ به رگ می داند

گیرم که به زرق خلق را بفریبی

با او چه کنی که یک به یک می داند

در دل همه شرک و روی بر خاک چه سود

زهری که به جان رسید تریاک چه سود

ای غرّه به ظاهرت که آراسته ای

با نفس پلید جامهٔ پاک چه سود

دوری ز برادرِ نه صادق بهتر

دوری زبرادر منافق بهتر

خاک قدم یار موافق حقّا

از خون برادر منافق بهتر

یاران زمانه پیچ پیچند همه

سودازدگان بی علاجند همه

بر هیچ مرید بد به هیچی منگر

قصّه چه کنم دراز، هیچند همه

میدان فراخ و مرد میدانی نه

یک مرد از آنها که تو می دانی نَه

مردان بینی به بایزیدان مانند

در باطنشان بوی مسلمانی نَه

تو لایق نکته های باریک نئی

جز درخور طبع تنگ و تاریک نئی

من فاسقم از حضرت او دور نیم

مسکین که تو زاهدی و نزدیک نئی