آن شاهد معنوی که جانم تن اوست

جان در تن من زصورت روشن اوست

این روی نکو که شاهدش می خوانند

آن شاهد نیست لیک این مسکن اوست

در باغ رخت گر به تماشا گردیم

از عقل بری شویم و رسوا گردیم

ما مستانیم و روی تو گلزار است

ترسم که از آن شکوفه رسوا گردیم

در خود نگرم زعجر هیهات کنم

چون در تو نظر کنم مباهات کنم

از خود خبرم سر به سر آفت باشد

لیکن به تو دفع جمله آفات کنم

دارم سر آنک با سرِ رشته شوم

با شاهد چون آب و گل آغشته شوم

چون مرد نیم زنده نخواهم ماندن

آن به که به پای شاهدان کشته شوم

دانی که مرا با تو به گاه و بی گاه

جز با تو ندارم از چپ و راست نگاه

شاه تو مه است و شاهدان آب وی اند

در آب توان دید یقین سایهٔ ماه

دانی چه کنی زروی بردار نقاب

تا رنگ رخت به ماه گوید که متاب

گر رنگ رخت برافکند سایه بر آب

ماهی همه آب گردد و آب گُلاب

از قند و طبرزد ار فرو بارد آب

بی چاشنی لبت کجا دارد آب

لعل لب شیرین تو از غایت لطف

بیم است که در دهان آب آرد آب

ای پیش لبت مه چو قصب در مهتاب

وز روی چو آفتابت اندر همه تاب

زنهار زخط خویش درتاب مشو

کز خط خوشت فروزد اندر مه تاب

هم از رخ تست اگر به مه در نمکی است

مه را چه محل که روی تو خود فلکی است

تا ظن نبری که اندرین نکته شکی است

تو جان منی بدان خدایی که یکی است

چندانک در آن لعل بدخشان نمکی است

ظن می نبرد کسی که در کان نمکی است

تا بر لب او بوسه ندادم نشدم

آگاه که در چشمهٔ حیوان نمکی است

از خرمن خال تو ختن دانه گکی است

وز عشق تو عقل عقل دیوانه گکی است

شمع فلکی که آفتابش نام است

پیش رخ چون نور تو پروانه گکی است

تا لعل لب تو روی خوبی آراست

با قد تو سرو از سر دعوی برخاست

از لعل تو گشت خاتم حُسن درست

وز قد تو گشت کار نیکویی راست

گفتند جماعتی زبس نادانی

با ماه که رخسارهٔ او را مانی

در حال مَه از شرم فرو رفت خجل

یعنی که مرا نباشد آن پیشانی

جانا به جهان گل بدیع آوردی

وندر مَه دی فصل ربیع آوردی

چون دانستی که دل به گل می ندهم

رفتی و بنفشه را شفیع آوردی

آن را که غم آن بت خوشرو باشد

کی طالب رنگ گل خوشبو باشد

انصاف بده جایگهی کاو باشد

گل را چه محل بود که نیکو باشد

حُسنی که گواه حسن معبود بود

چون حسن بتم زلطف موجود بود

رَو بر در او اَیاز می باش مُدام

تا عاقبت کار تو محمود بود

پیش رخ و زلف تو چه مشک و چه قمر

پیش لب لعل تو چه شهد و چه شکر

خاصَه که دمید بر لب چشمهٔ نوش

از سبزه نباتی زشکر شیرین تر

زلفی است چو عنبرتر و مشک تتار

رویی است چو صدهزار خروار نگار

قدّی است چو سرو یار دارد گلنار

القصّه چنان است که یارب زنهار

خطّت که به حجّت کندش عقل هوس

حاشا که مزوّر بود آن خط بر کس

این تزکیه ای است عارضت را کامروز

تو شاهد عدلی و به خط حاکم و بس

تا بر رخ چون گلت پدید است عرق

از شرم رخت زگل چکیده است عرق

در ابر شنیده ام که باران باشد

بر چهرهٔ خورشید که دیده است عرق