عشق تو فزون است زبینایی من

راز تو برون است زدانایی من

در عشق تو انتهاست تنهایی من

در دست تو عاجز است توانایی من

تا پای زخویشتن فراتر ننهی

بر سر زکمال عشق افسر ننهی

دست تو به دامن وصالش نرسد

تا در ره عشق پای بر سر ننهی

از عشق تو هر [ر]وز دل افگارترم

تا شاد تویی من زتو غمخوارترم

هرچند که تشنگان تو را بسیارند

داند همه کس کز همه کس زارترم

اندر ره عشق اگر تو هستی غازی

با خون و رگ و پوست چه می پردازی

در شاهد شاهدی دگر پنهان است

با آن شاهد خوش است شاهد بازی

با عشق اگرت رای بود همرازی

باید که دل از مراد وا پردازی

هر چیز که بر مراد طبع تو بود

خواهیش نماز گیر و خواهش بازی

عشق آن نبود که نیک دانی خود را

یا در یک دل مقام سازی صد را

عشق آن باشد که از خود آگه گردی

وانگه تو فدای یار سازی خود را

اینجا پر طاوس به کرکس ندهند

خود را چُو پلاس سازد اطلس ندهند

«اوحد» تو هوای نفس را عشق مخوان

کاین عشق عزیز است به هر خَس ندهند

دل را طمع وصل تو می بود و ندید

جان در غم تو سوده شد و سود ندید

اندر طلب عشق تو ای جان و جهان

من پاک بسوختم کسی دود ندید

در عالم عشق عقل گمره گردد

در بیشهٔ عشق شیر روبَه گردد

هرگه که زرسم عشق آگه گردد

با او سخن دراز کوته گردد

در عشق نگر که قصد هستی نکنی

ناخورده می وصل تو مستی نکنی

گیرم که به ترک سر ندانی کردن

آخر کم از آنک تن پرستی نکنی

عاشق باید که عشق را بنده شود

ورنه به هوس رود پراکنده شود

عیسی منم و معجز من این نفس است

هر کس که ببیند این نفس زنده شود

در عشق حمول و حمله کش می باشم

وندر صف عاشقان کش می باشم

با نیک و بد جهان مرا کاری نیست

با آنک خوش است نیک خوش می باشم

هر چند که بی عشق [و] وفایی بسَرا

آرام دل خستهٔ مایی بسَرا

از خویش من آن روز شدم بیگانه

کم با تو فتاد آشنایی بسَرا

عشق تو به پیدا و نهانم کشتَه

سودای تو بی نام و نشانم کشتَه

برخیره نیم من اینچنین کشتهٔ تو

چیزی به تو دیده ام از آنم کشته

عشق است که کوه را به پستی آرد

وز کعبه به سوی بت پرستی آرد

بی درد هزار داغ بر سینه نهد

بی باده هزار سر به مستی آرد

آن عیش نباشد که بود بربسته

دارد نفسی خوش، نفسی دل خسته

ای بی خبر از عشق بیا تا بینی

عیشی ز ازل تا به ابد پیوسته

در عشق فدای دلبران باید بود

با هر چه جز اوست سرگران باید بود

آن را که سری به دست ناید که نهد

خاک کف پای سروران باید بود

عاشق شوی و از دل و جان اندیشی

دُردی کشی و زپاسبان اندیشی

دعوی محبّت کنی و لاف زنی

وانگه ز زبان این و آن اندیشی

گر عاشق صادقی همی کش خواری

ور معشوقی به خرّمی ده یاری

گیرم که نکرده ای بیاموز آخر

از بلبل و گل بی دلی و دلداری

با دشمن اگر به دوستی سازد کس

با دوست به دشمنی حرام است نفَس

تو دشمن آنی که تو را دارد دوست

من دشمن دوستان تو را دیدم و بس