گر زانک شراب عشق خواهی خوردن

سر در سر کار عشق باید کردن

تا سر ننهی در ره [او] از گردن

در دل مکن از وصال جان پروردن

هرچه آن نبود راست نباید گفتن

تا راست حدیث خود بباید گفتن

هرچند که عشق میل باشد لیکن

هر میلی را عشق نشاید گفتن

در دهر کسی نداده از عشق نشان

کاین عشق صفایی است به جان گشته نهان

گر بنماید جمال معشوق عیان

خلق دو جهان جمله شوند کَلّ لسان

ای عشق تو مایهٔ جنون دل من

حسن رخ تو ریخته خون دل من

من دانم و دل که در وصالت چونم

کس را چه خبر زاندرون دل من

بگریختم از عشق تو ای سیمین تن

باشد که زغم باز رهم مسکین من

عشق آمد وزنیمه رهم باز آورد

مانندهٔ خونیان رسن در گردن

ای دل اگرت هنوز می باید ازو

باید که کشید هرچه می زاید ازو

عاشق شده ای وفا طلب می داری

دیوانَه ندانی که وفا ناید ازو

اندر ره عشق اگر شوی صادق تو

بی درد سر نطق شوی ناطق تو

گر حضرت عشق را شدی لایق تو

معشوق تو و عشق تو و عاشق تو

ای دیدهٔ من فدای خاک در تو

گر فرمایی به دیده آیم بر تو

عشقت گوید که تو نداری سرما

بی سر بادا هرک ندارد سرِ تو

از شربت عشق تست دل مست شده

در پای هوای تست جان پست شده

گر بر سر لطف خود ببستی ما را

از پای فتاده گیر وزدست شده

ای دل برو از عقیلهٔ عقل برَه

تسلیم شو وز حیلهٔ عقل برَه

تا با عقل عقیله حاصل داری

عاشق شو و از عقیلهٔ عقل برَه

کردم نظری به سوی او دزدیده

نادیده ستد جان و دلم را دیده

مسکین باشد کسی که بیند رویش

وانگه نشود زعشق او شوریده

دل در سر زلف تست پابست شده

می بینم نام و ننگ از دست شده

روزی به میان حاجبانم بینی

مانندهٔ چشم خویشتن مست شده

در عشق وجود خویش بگذار و برَه

خود را همگی به عشق بسپار و بره

چیزی است میان تو و مقصود حجاب

کان را منی است نام، بگذار و بره

در عشق دلی باید و جانی زنده

کان را باید به درد دل سازنده

ور زانک تو کنج عافیت می طلبی

رو رو که تو عشق را نشایی بنده

در صحرا شو که عشق در صحرا به

ناپیدا شو که مرد ناپیدا به

در بوتهٔ نیستی رو و پاک بسوز

عاشق کروکور و لنگ و نابینا به

تو مونس آن شبان تاریک نئی

لاغر شده همچو موی باریک نئی

عاشق نئی و به عشق نزدیک نئی

تو قیمت عاشقان چه دانی که نئی

ای دل تو بدین مفلسی و رسوایی

انصاف بده که عشق را کی شایی

عشق آتش تیز است و تو را آبی نَه

خاکت بر سر که باد می پیمایی

بر باد اگر تو عشق شهوت دانی

خاکت بر سر که سخت سرگردانی

عشق آب حیات هر دو عالم باشد

تو آتش شهوتش چرا می خوانی

تا تو به هوس می روی و می آیی

البته مپندار که او را شایی

پابرجا باش و سر مگردان از عشق

کآنجا نخرند عاشق هر جایی

ای دل چو تو از دامن حُسن آویزی

باید که زهیچ زحمتی نگریزی

شرط است که چون تو پای در عشق نهی

اول گامی زکام خود برخیزی