خود را تو قباپوش کن و ذاکر باش

وین جام بقانوش کن و ذاکر باش

گر می خواهی طریق اسرار خدا

در سینهٔ خود گوش کن و ذاکر باش

دل آن نفس از معرفت آکنده شود

کز هر چه نه ذکر اوست برکنده شود

آن را که به صد جان کَنِشش جمع کنی

شاید که به هر هوس پراکنده شود

مجنون پریشان توَم دستم گیر

چون می دانی کان توَم دستم گیر

هر بی سر و پای دستگیری دارد

من بی سر و سامان توَم دستم گیر

در کتم عدم چو برگزیدی ما را

در ربقهٔ بندگی کشیدی ما را

آخر به کدام عیب رد خواهی کرد

اول که تو با عیب خریدی ما را

یا رب بپذیر از کرم آوردهٔ ما

بنگر به طریق لطف در کردهٔ ما

ما ننگ به زیر خرقه پنهان داریم

تو از کرم و لطف مدر پردهٔ ما

دردی است در این دلم که درمانش نیست

زاین درد نمرد دل مگر جانش نیست

یا رب تو به فضل خویش جایی برسان

سررشتهٔ این غصّه که پایانش نیست

پای آبله و دست تهی، سینه کباب

جان پر غم و دل پر آتش و دیده پرآب

سر پرهوس و صبر نه و عمر خراب

یا رب تو به فضل خویش ما را دریاب

با ضربت قهر تو نعیم است عذاب

با شربت لطف تر سراب است شراب

در قدرت ما نیست رسیدن به صواب

یا رب همه را به لطف عامت دریاب

لطف تو و قهر تو همیشه به هم است

لکن چو ضعیفیم به جان در ستم است

ای آنکه ز هیچ هر چه خواهی بکنی

با من همه آن کن که طریق کرم است

یا رب تو مرا عاشق صادق گردان

با عشق توَم دمی موافق گردان

من خود دانم که عشق کاری است بزرگ

من لایق آن نیم تو لایق گردان

یا رب تو مرا بُوی دلی روزی کن

در کوی دلم تو منزلی روزی کن

عمرم بگذشت و حاصلی نیست مرا

ای حاصل جمله حاصلی روزی کن

یا رب زبد و نیک جهانم بستان

دست هوس از دامن جانم بستان

آباد کن این دل خرابم به کرم

وز هر چه نه آن تست زانم بستان

یا رب تو به فضل خویش موزونم کن

وز دست فضول خویش بیرونم کن

لطف تو به هیچ بخششی کم نشود

چون بیم کمیت نیست افزونم کن

یا رب ز سرشک رخ زر و سیمم ده

یعنی قدم رضا و تسلیمم ده

در مکتب اخلاص و ره صدق و صفا

حرفی دو زصبر و شکر تعلیمم ده

یا رب من اگر چه عاصی و گمراهم

وز بدکاری فتاده در افواهم

اومید به رحمت تو می دارم از آنک

گویندهٔ لا اله الا اللهم

یا رب تو مرا زخواب بیداری ده

وز مستی غفلتم تو هشیاری ده

دریافتن آنچ مرا به بودَه است

من عاجزم ای خدا توَم یاری ده

یا رب ما را زخود هراسان گردان

بر ما ره رسم طلب آسان گردان

مردیم زعیب خویش ما را به کرم

از جملهٔ خویشتن شناسان گردان

یا رب تو مرا به ژنده ارزانی دار

غم را به من فکنده ارزانی دار

تاج و کمر و تخت به سلطان دادی

درویشی را به بنده ارزانی دار

یا رب تو نگه دار دلم را از غیر

تا ماند جان من مدام اندر سیر

بینایی ده به حضرت خویش مرا

خواهی تو به کعبه دار و خواهی در دیر

یا رب تو مرا به آبرو فرمان بخش

چون درد تو داده ای تومان درمان [بخش]

ای عالم مطلق و تو دانای به حق

بخشنده تویی به بخشش خودمان بخش