ای شب موحش انده گستر

اندک احسان و فراوان ستمی

مطلع یأس و هراسی تو مگر

سحر حشر و غروب عدمی

مشتری بسته درین ابر سیاه

سیه چهره از بیم فرجامی

واندر امواج بخار جانکاه

گم شده شعشعهٔ بهرامی

ای شب جان‌شکر عمرگداز

ای ز جور تو به هر دل اثری

ظلم کوته کندت دست دراز

هر شبی را بود از پی سحری

در بربط من شدست پنهان

این روح لطیف لایزالی

از مردن تن نیم هراسان

کاز من نشود زمانه خالی

در عرصهٔ پهن‌دشت سقلاب

ز آوازه‌ام افتد انقلابی

وز جلوه به جلوه گاه مهتاب

مشهور شوم چو آفتابی

اردوان پهلوی شاهنشه ایران ز ری

سوی پاپک نامه کرد و خواست برنا را ز وی

قوه‌ای هست فوق جمله قوی

منقسم در تمامت اشیا

کنی -‌ار بگذری ازاین پستی -

ای بسا عیش و ای بسا مستی

هم درین حین کسی رسید از پی

بانگ زد بر رفیق خویش که هی

منش نشناسم از توقف ری

مر مرا لیک می‌شناسد وی

زان که یک همنشین باتقوی

به ز سیصد مرید بی‌معنی

شد چو محمود غزنوی سوی ری

مردم ری شدند تابع وی

آنچه محمود غزنوی در ری

کرد بیداد و گفته شد در وی

هفت مه زین عزیمتم شده طی

خانه‌ام بی‌اجاره ماند به ری

می‌رسد نامهٔ وکیل از ری

که بود بی‌نتیجه کوشش وی