هرچه گویی تو طبیعی می‌گوی

بیشتر زانچه طبیعی است مجوی

او معلِّم تو بر او شاگِردی

چه کنی جهد کز او بِه کردی

ای وثوق الدوله آمد فصل دی

فصل دی آمد وثوق الدوله ای

بند بندم این گواهی می دهد

یک شکر لب چون تو در آفاق نی

بسکه آب هندوانه می خوری

[...]

گروهی بچّه ژاندارمند در وی

که الّلهُمَّ اَحفِظهُم مِنَ الُغَی

من و رفتن از اینجا باز تا ری

میسّر کی شود هَیهات و هی هی

گویی جامی در کشیده است می

نشوه شده داخلِ شریانِ وی

بعد که نومید شدندی ز وی

کام اجل خوردۀ خود کرد قی

ای بسا آرزوت می کردم

خوب شد آمدی صفا کردی

آفتاب از کدام سمت دمید

که تو امروز یاد ما کردی

قلم پا به اختیار تو بود

یا ز سهوالقلم خطا کردی

بی وفایی مگر چه عیبی داشت

که پشیمان شدی وفا کردی

شب مگر خواب تازه دیدی تو

که سحر یاد آشنا کردی

هیچ دیدی که اندر این مدت

از فراقت به ما چه ها کردی

دست بردار از دلم ای شاه

که تو این ملک را گدا کردی

ای بسا آرزوت می مُردم

خوب شد آمدی، صفا کردی

آفتاب از کدام سمت دمید

که تو امروز یاد ما کردی؟

قلم پا به اختیار تو نبود

یا ز سهوالقلم خطا کردی؟

بی وفایی مگر چه عیبی داشت

که پشیمان شدی وفا کردی؟

هیچ دیدی که اندرین مدت

از فراقت به ما چه ها کردی؟

دست بردار از دلم ای شاه

که تو این مُلک را گدا کردی

مفتقرا بعاشقی گشت بساط عمر طی

کی برسی بدولت وصل نگار خویش کی؟

پیری و بندبند دل شور و نوا کند چه نی

سنت عشق سعدیا ترک نمی دهی بمی