نخواهد که از تخم ما بر زمین

کسی پای خوار اندر آرد به زین

بدو گفت بنگر که شاه زمین

دل از ما کند زین سخن پر ز کین

خروشی خروشیدم از پشت زین

که چون آسیا شد بریشان زمین

ز بانگش بلرزید روی زمین

ز زهرش زمین شد چو دریای چین

چو تنگ اندر آورد با من زمین

برآهختم این گاوسر گرزکین

کنون چند سالست تا پشت زین

مرا تختگاه است و اسپم زمین

مگر شاه ایران ازین خشم و کین

برآساید و رام گردد زمین

زمین را ببوسید و کرد آفرین

ابر شاه و بر پهلوان زمین

همی بر تو بر خواندیم آفرین

همان بر جهاندار شاه زمین

چو نزدیک شاه اندر آمد زمین

ببوسید و بر شاه کرد آفرین

به شاخی زدی دست کاندر زمین

برو شهریاران کنند آفرین

شه کابلستان گرفت آفرین

چه بر سام و بر زال زر همچنین

یکایک نهادند سر بر زمین

ابر سام یل خواندند آفرین

برین پند من باش و مگذر ازین

بجز بر ره راست مسپر زمین

نباید که باشد جز از آفرین

که پاکی نژاد آورد پاک دین

پدید آید آنگه به خاور زمین

نگر تا نتابی بر او بر به کین

اگر برنگیرد وی آن گرز کین

ازین تخت پردخته ماند زمین»

مگر دست یابید بر دشت کین

برین دو سرافراز ایران زمین

سپاهی بیامد ز ترکان و چین

هم از گرزداران خاور زمین

که افراسیاب اندر ایران زمین

دو سالار کرد از بزرگان گزین