شاخ میوه چون کمان گردد به تیر

رقص خرچنگی کند چرخ اثیر

کجا رفت آن داریوش دلیر

کجا رفت دارای بن اردشیر

نگشته دلش بر غم عشق چیر

نخندیده بر چهر معشوق سیر

به سردار و سالار و میر و وزیر

به اعیان و اشراف و خرد و کبیر

پس و پشت او ده سوار هژیر

همه گرد و پیل‌افکن و شیرگیر

بکشته است تحصیلداری هژیر

بپا کرده در روستا داروگیر

به ویژه چنین نوجوان هژیر

کشاورز و محنت کش وتیز ویر

پس آنگه ز یک‌ مشت مرد دلیر

عوان زبون‌، گشته از عمر سیر

ز مرگش همانا نباشدگزیر

که عبرت پذیرند برنا و پیر

ازآن شب که شد بسته مرد فقیر

برآمد چهل روز و مسکین اسیر

بودگرگ، این مفتی و آن امیر

فلان‌شاه‌وسالار و بهمان‌وزیر

بسان یکی بندباز دلیر

فرا رفت بالا، فرو جست زیر

رسد جانور تا به نزد اسیر

زمانی بر او بنگرد خیر خیر

وزان پس کز اوکام دل برد سیر

فشاندش چون پرکاهی به زیر

دهد گاو پاکیزه کردار، شیر

بسازد از آن شیر دهقان‌، پنیر

به گرک اندر آید پلنگ دلیر

شود بر پلنگ آن زمان ببر چیر

پس آنگه بپا خاست چون نرّه‌شیر

که پوید سوی خانه و زن، دلیر

دگر باره آشفت استاد پیر

بزد بانگ برکودک ناگزیر

که ای چیره‌دستان نغز هجیر

غرض را اجیرید برخیرخیر

ز راهش گذشتند و بگذشت پیر

وز آن راستگویی برست آن امیر