چو پیران ویسه بدانجا رسید

همه راه ترک کمربسته دید

همه بیشه برگشت و کس را ندید

نه نیز اندرو بانگ مرغان شنید

بیامد چو گرگین مر او را بدید

پیاده شد و پیش او در دوید

بخاک اندرون شد سرش ناپدید

همه جامهٔ پهلوی بردرید

زمانه بجایش کسی برگزید

وگر خود ز چشم تو شد ناپدید

بکردار دریا زمین بردمید

کمندافگن و گور شد ناپدید

ازو باز گشتم چنین ناامید

که گور ژیان بود و دیو سپید

پس اندیشه کرد اندران بنگرید

نیامد همی روشنایی پدید

چو گرگین بدرگاه خسرو رسید

ز گردان در شاه پردخته دید

یکی جام بر کف نهاده نبید

بدو اندرون هفت کشور پدید

بهر هفت کشور همی بنگرید

ز بیژن بجایی نشانی ندید

سوی کشور گرگساران رسید

بفرمان یزدان مر او را بدید

ز پیوند و خویشان شده ناامید

گرازنده بر سان یک شاخ بید

چو از دیده‌گه دیده‌بانش بدید

سوی زابلستان فغان برکشید

کنون آمدم با دلی پر امید

دو رخساره زرد و دو دیده سپید

ستایش کنان پیش خسرو دوید

که مهر و ستایش مر او را سزید

چو رستم ز کیخسرو ایدون شنید

زمین را ببوسید و دم درکشید

چو گرگین نشان تهمتن شنید

بدانست کآمد غمش را کلید

چو پیغام گرگین برستم رسید

یکی باد سرد از جگر برکشید

تهمتن بیامد همه بنگرید

هر آنچش ببایست زان برگزید