فرستاده گفت و سپهبد شنید

مر آن بند را پاسخ آمد کلید

نهان دل آن دو مرد پلید

ز خورشید روشن‌تر آمد پدید

جهان را ازو دل به بیم و امید

تو گفتی مگر زنده شد جمشید

بریشان همه برشمرد آنچه دید

سخن نیز کز آفریدون شنید

ز خاور دو لشکر به ایران کشید

بخفتان و خود اندرون ناپدید

سپه چون به نزدیک ایران کشید

همانگه خبر با فریدون رسید

فریدونش هنگام رفتن بدید

سخنها به دانش بدو گسترید

چو پیدا شود پاک روز سپید

دو بهره بپیماید از چرخ شید

چنین تا شب تیره سر بر کشید

درخشنده خورشید شد ناپدید

جز از جنگ و پیکار چاره ندید

خروش از میان سپه بر کشید

بیامد چو نزدیکی دژ رسید

سخن گفت و دژدار مهرش بدید

چو دژبان چنین گفتها را شنید

همان مهر انگشتری را بدید

چو خورشید بر تیغ گنبد رسید

نه آیین دژ بد نه دژبان پدید

درفش درفشان چو آمد پدید

سپاه منوچهر صف بر کشید

به چهره چنان بود تابنده شید

ولیکن همه موی بودش سپید

چو فرزند را دید مویش سپید

ببود از جهان سر به سر ناامید

سر اندر ثریا یکی کوه دید

که گفتی ستاره بخواهد کشید

سراپای کودک همی بنگرید

همی تاج و تخت کئی را سزید

چو بر چرخ گردان درفشنده شید

یکی خیمه زد از حریر سپید

چو نوذر بر سام نیرم رسید

یکی نو جهان پهلوان را بدید