اندرین سر بود شیطان فضول

گشته ردّ و آدم آنجا شد قبول

قول عیسی را بجان کردند قبول

زانکه عیسی بود با رای و اصول

قول حق از من ندارندی قبول

تو چه گوئی اندرین صاحب وصول

راز دانی صاحب رمز و اصول

در میان قوم مانده او قبول

این دعای من کنید از جان قبول

تا مرادخود بیابید از اصول

هر که اینجا محو گردد در عقول

بگذرد از گفتگوی بوالفضول

جوهر معنی اگرداری قبول

چند خواهی بود آخر بوالفضول

مینهم گر میکنی از من قبول

تا چه فرمائی درین ای با اصول

تا مرا بشناسد این عقل فضول

گرچه آن جا می‌کند ردّ و قبول

بود نوری از تجلّی در وصول

این مگر فهمی کند صاحب قبول

عشق راهت مینماید بر قبول

تو نمیدانی مرین ره را اصول

گر ترا خود عقل و جان باشد قبول

کی شوی درعشق تو صاحب وصول

چون ترا فانی بخواهد شد عقول

چند خواهی بد در اینجا بی اصول

ای مثال تو را زمین و زمان

کرده از راه امتثال مثول

دولتت را فتور ناممکن

حشمتت را زوال نامعقول

گشته پیش تو رام و آهسته

[...]

گر حکمت محض خواهی و علم اصول

از لوح دلت بشوی این نقش فضول

گر بی تکرار علم حاصل نشود

پس عَلمنی چراست در شأن رسول

هیهات و ان تکون فی العشق ملول

و العاشق فی العشق صبور و حمول

اذ امکنک العیش بعیش موصول

لاتغفل فالزّمان لازال تحول

خواهی که بر خدای باشی مقبول

نیک همه خلق گو و می باش حمول

بگذر زطریق غیبت ای نفس فضول

آخر بتر از زناش گفته است رسول

پیوسته چو باشی تو به بازی مشغول

هرگز بر حق نباشدت هیچ قبول

انگار که امروز قیامت برخاست

گویند چه کرده ای، چه گویی تو فضول

گوید آن کس در این مقام فضول

که تجلی نداند او ز حلول

همه را نیک دان، مباش فضول

جز نکو کی بود رفیق رسول؟