سر فیلسوفان ز حکمت تهی

پر از خاک و گل خالی از آگهی

برازنده و زیبنده شاهی

بزرگ آینهٔ وجه الهی

خیره و بی‌اعتبار و رهگذار و بد رهی

هر قدم در رهگذارت زیر پا بینم چهی

وای که گرداننده گردیدن مهر و مهی!

پرده‌دار روزگار و خیمه‌ساز شب‌گهی

فقط پس، هوس، دونی و گمرهی

بماند بر ایرانیان تهی!

هست در اطراف کردستان دهی

خاندان چند کرد ابلهی

اینچنین خواندم که روزی روبهی

پایبند تلّه گشت اندر رهی

شاهد شکفته مخمور چون شمع صبحگاهی

لرزان به سان ماه و لغزان به سان ماهی

آمد ز برف مانده بر طُرّه شانهٔ عاج

ماه است و هرگزش نیست پروای بی‌کلاهی

افسون چشم آبی در سایه‌روشنِ شب

[...]

تا چند کنیم از تو قناعت به نگاهی

یک عمر قناعت نتوان کرد الهی

دیریست که چون هاله همه دور تو گردم

چون بازشوم از سرت ای مه به نگاهی

بر هر دری ای شمع چو پروانه زنم سر

[...]

ماها تو سفر کردی و شب ماند و سیاهی

نه مرغ شب از ناله من خفت و نه ماهی

شد آه منت بدرقه راه و خطا شد

کز بعد مسافر نفرستند سیاهی

آهسته که تا کوکبه اشک دل افروز

[...]

دانم که آن سرو سهی

از دل ندارد آگهی