ز سلطان کنم آرزوی نگاهی

مسلمانم از گل نسازم الهی

دل بی نیازی که در سینه دارم

گدا را دهد شیوهٔ پادشاهی

ز گردون فتد آنچه بر لالهٔ من

[...]

از مقام خود نداری آگهی

بر زیان خویش نازی ابلهی

مثل نی خود را ز خود کردی تهی

بر نوای دیگران دل می نهی

طفلکی از خویشتن نا آگهی

گوهر آلوده ئی خاک رهی

ای ز یاد غیر تو جانم تهی

بر لبش آرم اگر فرمان دهی

ای تو بهین میوۀ باغِ بِهی

غنچۀ سرخِ چمنِ فَرّهی

جامِ بقایِ تو نگردد تُهی

باد روانِ تو پر از فَرِّهی

گفت رَو تا که ز هجرم بِرَهی

نام بی مهری بر من ننهی

در کوی عشق کوهی کمتر بود ز کاهی

جز عاشقان نیابند این نکته را کماهی

گر ابر، تیر بارد شوریده سر نخارد

کاندیشه کس ندارد از رحمت الهی

پای از طلب کشیدن آئین عاشقی نیست

[...]

این نیست مگر آینۀ لطف الهی

الهی تو گواهی، خدایا تو پناهی

ای لطف خوشت صیقل آیینهٔ شاهی

روشن دل تو آینهٔ لطف الهی

عالم متغیر، صفتت نامتغیر

دنیا متناهی‌، هنرت نامتناهی

پروردهٔ آن گوهر پاکی که ز اضداد

[...]

زینت مرد به عقل است و هنر

نی به پوشاک وجلال و فرّهی

دیده‌ام دانشورانی با خرد

در لباس ژنده چون عبد رهی

نیز دیدم سفلگانی بی کمال

[...]

چون برکه‌های دشت عرب دان تو حال خلق

گاهی ز آب پر شود و نوبتی تهی

این برکهٔ حیات مسلم تهی شود

از آب زندگانی و از فر و فرهی

دیر است و زود مرگ نباشد از آن گریز

[...]

چون برومندی گرفت آن برشده سرو سهی

شد سوی قزوین و بگرفت افسر شاهنشهی

پس گروه شاملو او را شدند از جان رهی

دست خصمان درونی یافت زانان کوتهی

پس به خصمان برونی تاخت با فر و بهی

[...]

ای دریغ آن تخت و آن دیهیم و آن فر و بهی

ای دریغ آن عزم و آن تدبیر و آن فرماندهی

ای دریغ آن کاردانی ای دریغ آن آگهی

ای دریغ آن رادمردی وآن دلیری وآن مهی

کاش اکنون بودی وکردی ز نو شاهنشهی

[...]

عالم از حجت نمی‌ماند تهی

فرق باشد از ورم تا فربهی

ببینند کاین‌ جای مانده تهی

ز اورنگ و دیهیم شاهنشهی

به کاغذ بدل شد کلاه مهی

نگون گشت دیهیم شاهنشهی

به من بردو چشمش دهند آگهی

که مغز از جنایتش باشد تهی

ولی قوم جویند از آنان بهی

مبارک شمارندشان ز ابلهی