به ساعدکند دست اورنجنش

گلوبندی آویزد از گردنش

زر از وی جدا گشت و آمد زنش

چو زر گشته از رنج‌، سیمین تنش

نه رخساره زرد و نه لرزان تنش

نه چاک از غم دوست ییراهنش

گهی شیر بخشند وکه روغنش

ز کرکینه پوشند گرگین تنش

مشو ایمن ازکین و پاداشنش

فزون زان بدی نیکویی‌ها کنش

سگ آید بگیرد به پاداشنش

بدرّد ز کین پوستین بر تنش

از کفایت بلند شد شأنش

گشت اکفی الکفات عنوانش

بلعجب‌وار یافتم سخنش

دوختم دیده بر لب و دهنش

با چنین حال‌، دیو راهزنش

کرده جا در میان پیرهنش

گوش نیک دارید و نیکومنش

کزین دو به نیکی گراید کنش

گرفتند خود و زره از تنش

نهادن زر بفت پیراهنش

بگفتا گشائید پیراهنش

نفس بسته گشته است در گردنش

گر کنم از برگ گل اندیشهٔ پیراهنش

ترسم آسیبی رسد ز اندیشهٔ من بر تنش

از پریشانی بزلفش دارم ار نسبت چه سود

کاش میبودی چو زلفش دستم اندر گردنش

خاک راهش گشته‌ام شاید نهد پا بر سرم

[...]