بخدمت بنده هایش صف چو بندند

بحد خویشتن پست وبلندند

طبقهای زمین هر هفت کندند

که تا زیر رساتل جا پسندند

سر و ریشش چو پشم خایه کندند

که بز ریشان برای ریش بندند

چو باز آید سر راهش ببن دند

ز آگاهی به غفلت خوش بخند ند

کس را آزادگی پسندند

این قوم همه علاقه بندند

آن سخت دلان که خود پسندند

بیجاده لبان نعل بندند

همه، لب از نکوهشت بندند

دلت از غصه رنجه نپسندند؟!

آن قوم کز الفت جهان خرسندند

بر دوستیش چگونه دل می‌بندند

آنان که بر آدمی سر افراز شدند

دندان محبت جهان را کندند

آن قوم کز الفت جهان خرسندند

بر دوستیش چگونه دل می‌بندند

تمام از جنس گاو و گوسفندند

نه آزادی نه قانون می پسندند

کاین دو تن بر من و تو می‌خندند

چون رسد نامه‌، شیشکی بندند

بر آن قوم آگهان، پروین، بخندند

که بس بی مایه، اما خودپسندند

مرو راهی که پایت را ببندند

مکن کاری که هشیاران بخندند

سزد گر سرو و گل، بر ما بخندند

که ما افتاده‌ایم، ایشان بلندند