بدو یابم اندر جهان خوب و زشت

بدویست دوزخ بدو هم بهشت

که او شهریاری ز ایران بکشت

بدان کو سخن گفت با وی درشت

به مردی مرا سال بسیار گشت

بد و نیک چندی بسر بر گذشت

چو پاسی ازان تیره شب درگذشت

تو گفتی چو آهن سیاه ابر گشت

امید من آنست کاندر بهشت

دل‌افروز من بدرود هرچ کشت

به مردی مرا پور دستان نکشت

نگه کن بدین گز که دارم به مشت

روان تو بادا میان بهشت

بداندیش تو بدرود هرچ کشت

چو نوش‌آذر زردهشتی بکشت

گرفت آن زمان پادشاهی به مشت

هم‌اندر زمان نامه پاسخ نوشت

به باغ بزرگی درختی بکشت

ز گردون گردان که یارد گذشت

خردمند گرد گذشته نگشت

به بهمن یکی نامه باید نوشت

بسان درختی به باغ بهشت

کنون شاد باشی به خرم بهشت

که یزدانت از داد و مردی سرشت

بدان گیتیش جای ده در بهشت

برش ده ز تخمی که ایدر بکشت

به زاری کنون رستم اندرگذشت

همه زابلستان پرآشوب گشت

به رای و به داد از پدر برگذشت

همی گیتی از دادش آباد گشت

سپهبد همی گرد لشکر بگشت

بران طاق آزرده اندر گذشت

ازان لشکر روم چندان بکشت

که گفتی فلک تیغ دارد به مشت

چهل جاثلیق از دلیران بکشت

بیامد صلیبی گرفته به مشت

به داراب گفت آنچ اندر گذشت

چنان دان که بر ما همه بادگشت

سپهر اندرین نیز چندی بگشت

ز هرگونه‌ای سالیان برگذشت