برم دوستان را به خرم بهشت

به دوزخ برم دشمن بَد کُنشت

سپیدی زنافش پدیدار گشت

بتابید نورش در آن پهندشت

ز اخبار دانان نیکو سرشت

یکی داستانی در آنجا نوشت

تویی شاه اسبان خرم بهشت

منم شاه شاهان مینو سرشت

و یا جان یحیی به تو بازگشت

که بینی بریده سر خود به طشت

دو رخ پربرص اعوری دید زشت

که از بهر دوزخ خدایش سرشت

فزون از چهل مرد جنگی بکشت

نهشت آنکه آید لگامش به مشت

سپه را از او دل پر از بیم گشت

نیارست کس نزد وی برگذشت

چو دیدم که آن مردم بد سرشت

شدند استوار اندر آن کار زشت

بگفتم بدیشان به بانگی درشت

که ای قوم! بیمار را کس نکشت

گذشتند ناچار از آن کار زشت

که هرگز نبینند روی بهشت

برهر جا بدی مرغ وحشی به دشت

زهر سوی هامون پدیدار گشت

بدین سوی پریدم مگر سرنوشت

چنین بد که بینی تو روی بهشت

نبیند روان تو روی بهشت

که ایزد تو از بهر دوزخ سرشت

سپهدار کفر اندر آمد به دشت

به هرسوی آن سوی پهنه، یکسر بگشت

چو سرها ز تنها همه دور گشت

شمردندشان بود هفتاد و هشت

بدید انکه مطبخ چو باغ بهشت

شده پر ز حوران مینو سرشت

بفرمود: بد مریم خوش سرشت

دگر آسیه جفت فرعون زشت

که شد کشته با تیر و زوبین و خشت

سر نوجوانان خرم بهشت

بیاراست اهریمن بد سرشت

به چشم شما اینچنین کار زشت