پراکند لشکر به کوه و دره

همی راند در بیشه یکسره

خجسته بدی گاه اوکشتره

که تازه شد از وی جهان یکسره

تو چرخی و قهر تو مجره

مبعوثانت چو ماه و زهره

رشته ئی باید گره اندر گره

تا شود لطف گشودن را فره

سازد آئینی گره اندر گره

گویدش می پوش ازین آئین زره

از سرِ من تا به قدم یک سره

هست چراگاهِ تو آهو بره

اگر بود داوود، صوتش، گره

به حلقش زدی همچو حلقه زره

خورشید برکشید سر از بارهٔ بره

ای ماه برگشای سوی باغ پنجره

اسفند ماه رخت برون برد ازین دیار

هان ای پسر، سپند بسوزان به مجمره

درکشتزار سبز، گل سرخ بشکفید

[...]

گاه چون «کردیه‌» پوشیده زره

بر زره بربسته چون مردان گره

تو چه می گفتی با این پسره

با چنین بی ‌سر و پای نکره

همان پنبه و پشم و مرغ و بره

ز بهر شما ساخته یکسره

اگر بود شیرین چون خون بره

بخوردند خونمان ددان یکسره

رفته رفته شد مدی مغلوب و ایران یکسره

زان کورش کشت‌، زیرا داشت از یزدان فره

بود «‌تیمورتاش» یک مره

دیدنش کردم اندر این حجره

حاصل در حاصل‌، دشت و دره

دکان در دکان‌، کبک و بره

نه بر سرش خود و نه بر تن زره

نه آلات جنگ و نه بند و گره