تو شده دنیای دون را غرهٔ

و او وفاداری ندارد ذرهٔ

چون تو دنیا دوستی حق ذرهٔ

از تو نپذیرد چه باشی غرهٔ

گفت گشتی از عمارت غرهٔ

تو بمرگ ایماننداری ذرهٔ

با محبّت درنگنجد ذرهٔ

نیست مرد دوستی هر غرهٔ

در وجود خویش منگر ذرهٔ

تابدان ذره نگردی غرهٔ

هر دو عالم در وجودت قطرهٔ

عرش و کرسی پیش جودت ذرهٔ

هست دنیا بر مثال قطرهٔ

بگذر از وی زانکه داری بهرهٔ

این جهان را ترک گیرید یک سره

پس برون آئید از آن سوی دره

ای قصر ملک را ز معالیت کنگره

حزم تو گرد مرکز اسلام دایره

در طلعتت نجوم افق را مطالعه

در منظرت سعود فلک را مناظره

چون مفتی ضمیر تو گیرد قلم به دست

[...]

ای بر محکّ عقل وجود تو ناسره

ای مجمع مساوی اخلاق یکسره

گر بگذری بر آنکه ز مویی ضعیف تر

چیزی از وتراش کنی همچو استره

گرچه خری‌تر از خری هیچ نقص نیست

[...]

نیست معلونه مگر این شجره

که بجز غصه ندارد ثمره

قربت این شجره هست مرا

همچو بر آدم قرب شجره

زین سان که در همست و پر از بند چون زره

بر کار خویش و زلف تو چون افکنم گره؟

ای مه و ای آفتاب پیش رخت مسخره

تا چه زند زهره از آینه و جندره

پیش تو افتاده ماه بر ره سودای عشق

ریخته گلگونه‌اش یاوه شده قنجره

پنجره‌ای شد سماع سوی گلستان تو

[...]

خلاصه دو جهان است آن پری چهره

چو او نقاب گشاید فنا شود زهره

چو بر براق معانی کنون سوار شود

به پیش سلطنت او که را بود زهره

ستارگان سماوات جمله مات شوند

[...]

بفروخت مرا یار به یک دسته تره

باشد که مرا واخرد آن یار سره

نیکو مثلی زده است صاحب شجره

ارزان بفروشد آنکه ارزان بخره

ما مردانیم نشسته بر تنگ دره

مائیم که شیر و گرگ بر ما گذره

با فقر و صفا به هم درآمیخته‌ایم

چون درگه ارتضاع آن میش و بره

چون بصورت آمد آن نور سره

شد عدد چون سایه‌های کنگره

تا بود تابان شکوفه چون زره

کی کنند آن میوه‌ها پیدا گره

پس چه عزت باشدت ای نادره

چون شدی تو حمر مستنفره

تا دو پر باشی که مرغ یک پره

عاجز آید از پریدن ای سره