وامانده شعاعی که گره خورد و شرر شد

از سوز حیاتست که کارش همه زر شد

چه از شمشیر کین شق القمر شد

زمین و آسمان زیر و زبر شد

قلم منشق شد و نقشش مصیبت

در الواح معانی و صور شد

خم گردون دون نیل غم افشاند

[...]

تیغ قضا چون بر سر سرّ قدر شد

شقّ القمر شد

زهر فراقت در مذاقم کارگر شد

عمرم بسر شد

تغییرهای دکتر بی‌اثر شد

کف پا نیزهرساعت بترشد

گفت و با خنده به منزل درشد

زن هم اندر عقب شوهر شد

شجر فضل و ادب بی‌بر شد

فلک دانش بی‌اختر شد

قصر و ایوان‌ها پر از خر شد

نزل‌ها بهرشان مقرر شد

سپس چو دورهٔ فرزند شه مظفر شد

تو خویش دانی، اوضاع طور دیگر شد

میان خلق و شه، ایجاد کین و کیفر شد

به توپ بستن مجلس، قضیه منجر شد

شب سحر شد

مهر از افق جلوه‌گر شد